Amai, ik voel me zo'n idioot.
Exact een week geleden is eindelijk de waarheid aan het licht gekomen...
Maandagochtend zag ik dat mijn vriend - we zullen hem nu maar bij naam noemen - Redlef Cornelis mij 's nachts had proberen bellen rond 00u30. Vreemd. Maarja, als hij me nodig had, zou ik het wel horen zeker. Ik vertrok dus gewoon naar mijn werk, en toen ik aankwam zag ik dat ik een sms had gekregen van Christine, een vriendin van hem waarvan ik vermoedde dat hij me ermee bedroog, of bedrogen had. Of ik haar dringend even kon terugbellen. Oké.. Sounds serious.
Ik bel haar terug, en een vriendin van haar neemt op. "Christine en Redlef hebben vannacht ruzie gehad, hij is dan in de drank gevlogen en heeft ruzie gemaakt met een deel mensen, de politie is hem komen halen voor een nachtje in de cel te zitten. Ik vind dat het nu eindelijk gedaan moet zijn en dat je moet weten dat Redlef en Christine al die tijd gewoon een relatie hebben gehad". Een steek in mijn hart. "Hij is nooit gestopt met Christine zien tijdens jullie relatie". Tweede steek in mijn hart. De laffe klootzak! Ik zei tegen de vriendin dat ik moest gaan werken, maar dat ik nog contact zou opnemen.
Ik smste met Christine of we die avond konden afspreken om even te praten. Nu moest en zou ik alles weten. Ze ging akkoord. De rest van de dag ging als een waas aan me voorbij. Ik was in shock. Hoe kan iemand zo zijn? Waarom ik? Had ik dan echt zo'n sterk voorgevoel dat ik er letterlijk misselijk van werd? Eindelijk werd het 17u. Ik reed als verdoofd naar huis, ging me omkleden, kalmeerdruppeltjes nemen en reed naar Mechelen.
Na een gesprek van ongeveer een uur met Christine wist ik alles. We waren samen van eind augustus. In september ging ik met familie op vakantie. Zij lag heel die tijd in zijn bed. Bij Nieuwjaar ging ik met vriendinnen naar Londen - zij lag heel die tijd in zijn bed. Bij Valentijn was hij bij mij, de dag erna bij haar. Misselijk werd ik ervan.
Een paar maanden geleden was er een dag dat ik zijn gsm had gecontroleerd, en gezien had dat hij heel vaak op random tijdstippen naar een onbekend nummer belde. Ik vond dat verdacht en zocht dat nummer op. Christine. Godver, het zal toch niet.. En ik belde naar haar. "Neee, er is echt niks aan de hand tussen ons, je moet je geen zorgen maken, die zie u doodgraag, ik heb gewoon wat problemen thuis en hij helpt me erdoor". Ah oké. "Wil je dan niks tegen Redlef zeggen dat ik je gebeld heb? Anders gaat die weer boos zijn omdat ik hem gecontroleerd heb" - "oké"... Dat gesprek spookte weer door mijn hoofd. Dus al die tijd..
Na dat gesprek bleek Miss Christine Redlef toch ingelicht te hebben, en daarom deed die de dagen erna zo afstandelijk.. En toen kwam de boodschap 'ik heb wat tijd voor mezelf nodig, ik weet het ineens niet meer, wat ik wil, ..." Dat was het moment dat hij tegen haar zei dat hij het had uitgemaakt met mij en volledig voor haar wou gaan. Wat zij niet wist, was dat hij mij aan het lijntje hield. Het moment dat ik me terugtrok, trok hij de touwtjes weer aan. En ik was zo naïef en dom om te wachten op hem, hem tijd voor zichzelf te geven. 3 maanden lang. Tot op het punt dat ik het zelf niet meer aankon. Wat voor relatie was dit nu nog? Mijn oma was ook al uitgevlogen tegen me en zei dat ik beter verdiende. Ze had gelijk. Ik besloot het uit te maken zaterdag, en 2 dagen later barst bovenstaande bom...
Hoewel ik nu echt nog blijer ben met die beslissing, blijf ik achter met een leeg en gedegouteerd gevoel. Was nu die hele relatie gewoon een leugen? Hij die zoveel moeite voor me deed in het begin? Helemaal naar Keulen rijden om me te halen van vakantie? Een doosje meebrengen met 100 geknipte hartjes 'voor elk kusje dat hij me niet had kunnen geven op vakantie'? Me direct meenemen naar zijn vrienden om me voor te stellen? Naar zijn papa en stiefmama? Naar mijn familie op familieweekend? Ik kan het gewoon niet geloven. Al die mooie herinneringen zijn nu besmeurd.
Al de dingen die hij zei toen hij zogenaamd tijd voor zichzelf nodig had. "ik heb echt alles gedaan en gegeven in deze relatie, en nog dump je mij". Excuseer? Poepen met een ander noem ik nu niet bepaald alles doen... Alles fout doen ja. Tegen zijn nicht zei hij in de dagen erna dat hij mij miste, en dat hij er alles aan zou doen om mij terug te krijgen. Dat hij nu is gaan beseffen hoeveel ik beteken.
Ik zei dat tegen Christine, en zij reageerde "dees is toch nie te geloven hé.." De dag ervoor was meneer bij haar ook langs geweest met ongeveer dezelfde woorden. "Jij bent mijn motivatie, ik wil je terug, je mag alles controleren..."
De grootste fout die hij gemaakt had, was verkeerd inschatten dat Christine en ik contact zouden houden. Ondanks het feit dat ik kwaad ben op haar omdat zij al die tijd goed genoeg wist dat Redlef en ik samen waren, ben ik ergens ook blij dat dit nu eindelijk is uitgekomen. Zij is misschien zo dom en naïef om hem nog ooit terug te nemen, maar ik weet nu wel dat ik beter verdien. Ze mag 'm hebben.
Voor alle ladies out there:
Redlef Cornelis
't Zottekot Mechelen
Blijf ver uit z'n buurt. Je bent niet zijn enige. En dat zal je nooit zijn.
Ik dacht vandaag: ik moet dringend nog eens een update schrijven op de blog. Dus bij deze. Intussen weer een maand verder, en een maand sterker.
Redlef en ik hebben mekaar de afgelopen maand 3x gezien geloof ik. De eerste keer was een avond op een gitaaroptreden van de dochter van een collega. Ik wou hem graag zien, en had gevraagd of hij naar daar wou komen in de hoop dat we erna nog eens een gesprek konden hebben en dat hij bij mij zou blijven slapen. Hij is gekomen en we hebben gepraat maar dat blijven slapen zag hij nog niet zitten. Zolang hij niet uit zijn gevoelens was, voelde dat niet goed. Ik vond dat (obviously) niet leuk, en kon mijn tranen niet bedwingen. Hij nam me vast en we hebben daar 5 minuten staan knuffelen aan het station van Leuven. Hij zei dat hij nog altijd in de knoop zat met zichzelf, dat hij niet wist wat hij moest doen en schrik had van vanalles en nog wat en zich enkel aan zijn job kon optrekken. Maar hij wou me absoluut niet kwijt en als hij een toekomst zag met iemand, was het met mij. Toen hij daarna vertrokken was, kreeg ik na 5 minuten al een sms dat hij spijt had dat hij toch niet met mij was meegegaan.. Tja.
Het weekend erna hebben we mekaar niet gezien omdat hij het weekend heeft doorgewerkt. Ik heb in die weekends wel moeilijke momenten, maar ik leer zo ook alleen zijn en doe dingen die ik leuk vind om te doen. Decopatchen. Gaan wandelen. Aan het kanaal gaan zitten met een glas sangria en een boek. Impulsief nog eens met een vriendin afspreken en uiteindelijk in een café in Genk belanden. Ik heb gemerkt aan mezelf dat ik sterker word, en me de dingen minder hard aantrek. Oké, ik geef eerlijk toe dat mijn kalmeerdruppels daar allicht ook iets mee te maken hebben. Ik ben en zal altijd een emotioneel iemand blijven. Ik ga ook nog altijd om de 3 weken naar de psycholoog, en daar is nu ook uit gekomen dat ik hoogsensitief ben. Hooggevoelig. Ik ontvang meer prikkels dan 'gewone' mensen en krijg die soms niet allemaal verwerkt. Ze overmannen me dan eigenlijk. Bijvoorbeeld als ik naar een danscafé/discotheek ga, en er is veel volk, de muziek staat luid en het is heel warm, word ik misselijk. Teveel prikkels. Als mijn emoties het overnemen, word ik misselijk. Mijn maag is echt wel mijn zwakke plek op die momenten.
Anyway, back to the story. Vorig (verlengd) weekend (22-23-24-25 mei) had ik op vrijdag verlof genomen om een dagje naar zee te gaan om uit te waaien. Alleen. Ook weer een mijlpaal in mijn bestaan: een "reis" alleen maken en een hele dag op mijn uppie zijn. Maar ik keek ernaar uit. 's Morgens vroeg Redlef lachend om een kaartje te sturen. Rond 14u stuurde hij dat hij gedaan had met werken en vroeg hij of ik nu echt alleen naar zee was gegaan. Ja hoor, zei ik. En hij vroeg of dat niet eenzaam was. Bwah, ik ben alleen maar niet eenzaam.. En of ik dan in Oostende zat. En of ik daar 's avonds ging eten. Ja, dat vond ik wat veel vragen om toeval te zijn. He's up to something. Hij zei dat hij me gewoon wat adresjes kon adviseren om te gaan eten dan. Oké. Eerst ben ik een kaartje en een postzegel gaan kopen en heb ik dat op de bus gedaan. Dan ben ik op het strand gaan liggen met een boekje en een paar uurtjes later begon het wat te betrekken en besloot ik nog even de stad in te trekken. Hij smste me ineens ook of ik nog van plan was de stad in te gaan. Ik zei dat ik dat net ging doen. Hij vroeg me of ik even kon gaan kijken of de "Score" winkel er nog lag in de winkelstraat. Huh? Ik wist begot niet waar die zou liggen maar ik was toch al in 1 van de winkelstraten. Ineens vond ik hem en smste ik hem "ja, die is er nog, waarom?". Zijn antwoord: "dan weet ik waar ik je vind". En hop, ineens stond hij voor mijn neus. Vond ik leuk. We zijn nog een beetje gaan wandelen op de dijk, een spelletje gaan spelen in het Lunapark, iets gaan drinken en toen moest ik eigenlijk mijn trein al halen. We gingen dus te voet op weg naar het station. Mijn trein bleek net vertrokken toen we aankwamen. Toen zei hij "ik zal je wel afzetten in Leuven anders". Oké. In de auto vroeg hij of ik nog mee iets ging eten in Brussel. Oké. Uiteindelijk was ik om 23u30 terug in Hasselt. Het was een leuke dag - een deel op mezelf en een deel met hem. We hebben geknuffeld, gekust en genoten. Het was zalig.
De dag erna had ik met een vriendin in Leuven afgesproken om samen Eurosong te kijken en bleef ik daar slapen. Zondagmiddag smste ik hem dat ik in Leuven ging vertrekken, en als hij wou ik nog even langs Mechelen kwam. Dat kwam hem niet goed uit want hij moest nog wat werk voorbereiden voor die nacht, maar vroeg of ik maandag ook kon. Oké. Zondagnacht heeft hij heel de nacht gewerkt en maandag na zijn werk is hij rechtstreeks doorgekomen naar mij (om 14u was hij er). Er werd weer gekust, geknuffeld (en ...) en toen hebben we een dutje gedaan. Ik ben opgestaan om avondeten te maken en om 19u is hij weer vertrokken om de dag erna toch fris op zijn werk te kunnen staan.
De hele week dan weer zitten sturen naar mekaar en het ging allemaal terug de goede kant op: mekaar plagen, lief doen, fotootjes sturen. Vrijdagavond was ik bij een collega om mee te doen bij een quiz en ik vroeg Redlef of ik hem dit weekend nog ging zien. Hij zei dat hij dacht van niet omdat hij nog moest werken, maar misschien zondag. Ik zei "oh perfect want zondag is de enige dag dat ik nog kan". Ah, wat heb je dan gepland misschien, vroeg hij. Ik zei dat ik zaterdagavond naar een trouwfeest van een collega moest. Oh maar dan zou hij wel verlof nemen. Maar dat wou ik niet... Waarom niet? Een paar weken ervoor had hij een trouwfeest van een vriend en ik ben ook niet mee mogen gaan. Enfin, mogen gaan. Ineens stuurde hij op een avond foto's door van hem in kostuum en dat hij ging vertrekken. Ik wist dat die trouw eraan kwam, maar wist niet meer wanneer en vond het absoluut niet leuk dat hij me niet meer had meegevraagd. Maar ik zweeg en wenste hem een fijne avond. Ik vond dat ik dan nu ook het recht had om alleen naar die trouw te gaan. Maar hij was dus slechtgezind dat ik hem niet mee wou en vond dat ik het 'uit wraak' deed. Misschien wel. Maar zolang onze relatie niet 100% terug goed zit, wil ik hem ook niet meepakken naar familie, collega's en officiële gelegenheden. Dat zorgt alleen maar voor verwarring als het dan toch nog mis zou lopen. En duidelijkheid is nu net wat iedereen wil, inclusief ikzelf.
