Misselijkheid

Ik weet niet hoe het zit bij andere mensen, maar als ik slecht geslapen heb ben ik zo misselijk de dag erna...

Gisteren hebben Redlef en ik mekaar weer even gezien en een terrasje gedaan samen. Gepraat over koetjes en kalfjes, en uiteindelijk over "ons". Besluit is dat we nog steeds niet weten waar we staan. We zien mekaar duidelijk nog wel graag, maar er is ergens een drempel die misschien net ietsjes te hoog is om terug opnieuw te proberen... En ja, er is gekust en geknuffeld. En ja, dat voelde goed. Maar voelde het goed omdat het vertrouwd voelde of omdat we mekaar graag zien? Ik weet het zelf even niet meer goed, vrees ik.

Ik ben thuis gekomen, oorspronkelijk me niet echt slecht voelend maar toen ik eens in bed lag, voelde ik het al: ik ga niet goed slapen. En inderdaad: om de 2u werd ik wakker. 1u 's nachts, 3u 's nachts, 5u 's nachts. En vanaf toen heb ik niet meer echt vast geslapen, denk ik. Gevolg: geradbraakt toen de wekker ging om 7u.

Met moeite 1 sneetje geroosterd brood naar binnen gewerkt bij het ontbijt en een tas melk. Op het werk zitten met maagpijn van de honger maar tegelijk een half misselijk gevoel. Ugh.

Vanavond heb ik gelukkig weer een sessie acupunctuur, en dat brengt me altijd wel tot rust.
Het gaat in elk geval een laaaaange dag worden... 

Onzekerheid

Intussen zijn we een week verder en weet ik nog niet waar ik sta. Waar we staan.
Donderdag hebben we mekaar even gezien en een goed, eerlijk en open gesprek gehad.
Ik was aanvankelijk naar hem gegaan om gewoon zijn spullen terug te geven en het af te sluiten, maar toen ik hem zag kon ik het niet. Ik zie hem te graag. Ik wil niet dat dit stopt. Wat wil ik dan? Ik wil terug naar vroeger, naar het begin van onze relatie. Maar dat kan natuurlijk niet. Er is veel gebeurd, veel gezegd, veel gedaan. En dat kan niet ongedaan gemaakt worden. Maar er was ook zoveel liefde, zoveel zaligheid en heerlijke momenten samen. Misschien waren we onbezonnen, halsoverkop verliefd en lieten we ons teveel leiden door onze impulsieve emoties. De dingen die wij hebben meegemaakt samen op 7 maanden tijd, heb ik daarvoor in een relatie van 2 jaar nog niet meegemaakt.

Op 3,5 maanden tijd kon ik al een mini-boekje schrijven over onze tijd samen. Hoe we mekaar hadden leren kennen, hoe het 'klikte', hoe het eerste contact met mekaars vrienden ging, samen op familieweekend, samen mekaars hobby beleven. Het was een supertijd, omdat we hem samen beleefden.

De volgende 3,5 maanden waren misschien iets minder rooskleurig omdat toen mijn verlatingsangst heel hevig werd. Ik had zo'n irrationele angst en verdriet na elk zalig weekend samen dat ik er letterlijk ziek van werd. Ik ging opnieuw naar een psycholoog, ik las boeken, ik verdiepte me in mezelf en mijn gevoelens. Ik wou mezelf beter leren kennen. Maar misschien had ik mezelf niet zo mogen verliezen in mijn problemen en wat meer moeten genieten van de momenten.

Door vroegere slechte ervaringen en de scheiding van mijn ouders 4 jaar geleden ben ik heel wantrouwig geworden. Ik vertrouw mensen niet zomaar meer. Ik heb veel bevestiging nodig en ga snel twijfelen als woorden en daden mekaar tegenspreken. En mijn vriend had daar onder te lijden, maar was voor een groot deel zelf de veroorzaker door bepaalde dingen bewust achter te houden.

Ik ben er nog altijd van overtuigd dat er heel veel oprechte liefde tussen ons is/was. Maar hoe dit nu verder moet? We hebben allebei ons verleden, allebei onze angsten naar de toekomst toe. Misschien ook allebei ons wantrouwen nu naar mekaar toe. Maar ik denk dat , indien we dat beiden willen, we hier nog iets moois van kunnen maken.

Wanneer je te ver gaat...

Ik ben te ver gegaan.

De monsters in mijn hoofd hebben me over een schreef geduwd die ik niet nog eens had mogen overschrijden. Ja, nog eens. Ik heb een 2-tal maanden geleden eens mijn vriend zijn privacy geschonden door in zijn mailbox te gaan neuzen. Mijn gevoel zei dat er iets niet klopte. Welja, mijn gevoel had het mis. Ik vond wel een paar mails die mijn wenkbrauwen deden fronsen, maar niks wat erop wees dat hij me bedroog. Toen ik hem confronteerde met mijn angsten, was hij terecht kwaad dat ik in zijn mails zat. Maar hij gaf me ook een uitleg. Die niet volledig waar was, ben ik vorig weekend achter gekomen.

Vorig weekend had ik nog eens last van de monsters in mijn hoofd. Dus terwijl hij nog lag te slapen, had ik zijn gsm genomen en zijn smsen en oproepen gescand. Ik zag een heleboel oproepen naar een onbekend nummer, op random tijdstippen. Mijn hart begon meteen wild te kloppen. Het zal toch niet waar zijn... Wat is hier aan de hand? Wie is dat en waarom wordt er zo vaak naar gebeld? Ik werd stilaan gek. Ik vloog in mijn kleren en besloot dat nummer gewoon te bellen. Bleek het een vriendin van mijn vriend te zijn die problemen heeft bij haar thuis, en zij kan bij hem terecht voor advies als ze het even niet ziet zitten. Dat geloofde ik wel. Maar toen ik haar vroeg of ze dan ooit iets met mijn vriend gehad had, zei ze van wel, terwijl hij een paar maanden eerder had gezegd van niet. Oké... Hallo, wantrouwen. Ik vroeg haar om het gesprek tussen ons te houden, en ze was akkoord.

Een paar dagen erna deed Redlef ineens kortaf via sms. Uh-oh, hij weet het, dacht ik meteen. Ik moest hem even met rust laten, hij wou alleen zijn. Ik was doodongerust en had schrik dat die vriendin toch geklept had bij hem, maar ik liet hem. De dag erna deed hij nog altijd kwaad en kortaf en vroeg ik (per sms) wat er in godsnaam aan de hand was, want dat ik zoveel voor hem deed en toch wel recht had op een uitleg. Hij zei dat dat nog niet het recht gaf om hem zoveel te controleren. Slik. Ik begon me meteen te verontschuldigen voor mijn wantrouwen en het controleren van zijn gsm en hoopte dat hij niet te kwaad zou zijn... Maar hij had het over het navragen bij zijn vrienden waar hij zat als hij zijn momenten van 'alleen zijn' had. En hij was furieus nu ik mijn mond voorbij gepraat had over zijn gsm controleren. Koude Oorlog. Ik probeerde wanhopig de brokken te lijmen, maar het kwaad was geschied. Hij zei dat hij dat niet nog eens wilde meemaken om zo gecontroleerd te worden. Hij wou tijd om na te denken over ons.

Ik deed mijn best om hem te laten, maar ik was zo ongerust - en ook beschaamd om mijn gedrag - dat ik dagelijks opnieuw wel een dialoog wou starten. Die hij dan afblokte. In het weekend hebben we mekaar even gezien en gepraat erover, maar hij zei dat hij er nog niet uit was. Hij zit met zijn bindingsangst en weet even niet hoe het nu verder moest. Of hij alleen door het leven wou gaan, of met mij. Slik slik. Ik hield me sterk en zei dat ik hem de tijd wel wou geven. De rest van het weekend ben ik alleen op de verplichte paasbezoekjes bij familie geweest. En hij zocht spontaan zelf contact. Precies alsof hij de afstand ineens niet meer zo tof vond, of de touwtjes weer in handen wou nemen. Natuurlijk genoot ik daarvan en gaf het me (valse?) hoop en voelde ik me sterk. Vooral toen ik een sms kreeg met "ik hou van jou ^^" dacht ik dat alles wel goed zou komen. Maar mijn geluk was van korte duur, want toen ik hem  2 dagen later aansprak, wist hij nog altijd niet wat hij wou. Daar zitten we nu dus nog altijd, in een grijze zone.

Ik ben kwaad. Kwaad op mezelf dat ik het zover heb laten komen, maar ook ergens kwaad op hem omdat hij me nu zo "straft" en in de onzekerheid laat. Er zijn naar mijn mening 2 gekwetsten in dit verhaal. Als hij opener en eerlijker was geweest over dat meisje vanaf het begin, en me meer informeerde over wat er in zijn leven speelde, was ik niet zo achterdochtig geweest. Ik voel me precies in de rouwperiode na een relatie. Ik weet niet of het nog zin heeft om dit verder te zetten, of het nog kan na dit alles. Gaan we nog terug dat leuke, schattige koppel kunnen zijn van in het begin? Of gaan we nu verbitterd en achterdochtig deze relatie krampachtig verder proberen zetten, allebei met een zeker wantrouwen dat ons uiteindelijk weer ten onder zal richten? Ik hoop zo hard op het eerste, maar bereid me voor op het 2de scenario...