En toen kwam de waarheid aan het licht..

Amai, ik voel me zo'n idioot.

Exact een week geleden is eindelijk de waarheid aan het licht gekomen...
Maandagochtend zag ik dat mijn vriend - we zullen hem nu maar bij naam noemen - Redlef Cornelis mij 's nachts had proberen bellen rond 00u30. Vreemd. Maarja, als hij me nodig had, zou ik het wel horen zeker. Ik vertrok dus gewoon naar mijn werk, en toen ik aankwam zag ik dat ik een sms had gekregen van Christine, een vriendin van hem waarvan ik vermoedde dat hij me ermee bedroog, of bedrogen had. Of ik haar dringend even kon terugbellen. Oké.. Sounds serious.

Ik bel haar terug, en een vriendin van haar neemt op. "Christine en Redlef hebben vannacht ruzie gehad, hij is dan in de drank gevlogen en heeft ruzie gemaakt met een deel mensen, de politie is hem komen halen voor een nachtje in de cel te zitten. Ik vind dat het nu eindelijk gedaan moet zijn en dat je moet weten dat Redlef en Christine al die tijd gewoon een relatie hebben gehad". Een steek in mijn hart. "Hij is nooit gestopt met Christine zien tijdens jullie relatie". Tweede steek in mijn hart. De laffe klootzak! Ik zei tegen de vriendin dat ik moest gaan werken, maar dat ik nog contact zou opnemen.

Ik smste met Christine of we die avond konden afspreken om even te praten. Nu moest en zou ik alles weten. Ze ging akkoord. De rest van de dag ging als een waas aan me voorbij. Ik was in shock. Hoe kan iemand zo zijn? Waarom ik? Had ik dan echt zo'n sterk voorgevoel dat ik er letterlijk misselijk van werd? Eindelijk werd het 17u. Ik reed als verdoofd naar huis, ging me omkleden, kalmeerdruppeltjes nemen en reed naar Mechelen.

Na een gesprek van ongeveer een uur met Christine wist ik alles. We waren samen van eind augustus. In september ging ik met familie op vakantie. Zij lag heel die tijd in zijn bed. Bij Nieuwjaar ging ik met vriendinnen naar Londen - zij lag heel die tijd in zijn bed. Bij Valentijn was hij bij mij, de dag erna bij haar. Misselijk werd ik ervan.

Een paar maanden geleden was er een dag dat ik zijn gsm had gecontroleerd, en gezien had dat hij heel vaak op random tijdstippen naar een onbekend nummer belde. Ik vond dat verdacht en zocht dat nummer op. Christine. Godver, het zal toch niet.. En ik belde naar haar. "Neee, er is echt niks aan de hand tussen ons, je moet je geen zorgen maken, die zie u doodgraag, ik heb gewoon wat problemen thuis en hij helpt me erdoor". Ah oké. "Wil je dan niks tegen Redlef zeggen dat ik je gebeld heb? Anders gaat die weer boos zijn omdat ik hem gecontroleerd heb" - "oké"... Dat gesprek spookte weer door mijn hoofd. Dus al die tijd..

Na dat gesprek bleek Miss Christine Redlef toch ingelicht te hebben, en daarom deed die de dagen erna zo afstandelijk.. En toen kwam de boodschap 'ik heb wat tijd voor mezelf nodig, ik weet het ineens niet meer, wat ik wil, ..." Dat was het moment dat hij tegen haar zei dat hij het had uitgemaakt met mij en volledig voor haar wou gaan. Wat zij niet wist, was dat hij mij aan het lijntje hield. Het moment dat ik me terugtrok, trok hij de touwtjes weer aan. En ik was zo naïef en dom om te wachten op hem, hem tijd voor zichzelf te geven. 3 maanden lang. Tot op het punt dat ik het zelf niet meer aankon. Wat voor relatie was dit nu nog? Mijn oma was ook al uitgevlogen tegen me en zei dat ik beter verdiende. Ze had gelijk. Ik besloot het uit te maken zaterdag, en 2 dagen later barst bovenstaande bom...

Hoewel ik nu echt nog blijer ben met die beslissing, blijf ik achter met een leeg en gedegouteerd gevoel. Was nu die hele relatie gewoon een leugen? Hij die zoveel moeite voor me deed in het begin? Helemaal naar Keulen rijden om me te halen van vakantie? Een doosje meebrengen met 100 geknipte hartjes 'voor elk kusje dat hij me niet had kunnen geven op vakantie'? Me direct meenemen naar zijn vrienden om me voor te stellen? Naar zijn papa en stiefmama? Naar mijn familie op familieweekend? Ik kan het gewoon niet geloven. Al die mooie herinneringen zijn nu besmeurd.

Al de dingen die hij zei toen hij zogenaamd tijd voor zichzelf nodig had. "ik heb echt alles gedaan en gegeven in deze relatie, en nog dump je mij". Excuseer? Poepen met een ander noem ik nu niet bepaald alles doen... Alles fout doen ja. Tegen zijn nicht zei hij in de dagen erna dat hij mij miste, en dat hij er alles aan zou doen om mij terug te krijgen. Dat hij nu is gaan beseffen hoeveel ik beteken.

Ik zei dat tegen Christine, en zij reageerde "dees is toch nie te geloven hé.." De dag ervoor was meneer bij haar ook langs geweest met ongeveer dezelfde woorden. "Jij bent mijn motivatie, ik wil je terug, je mag alles controleren..."

De grootste fout die hij gemaakt had, was verkeerd inschatten dat Christine en ik contact zouden houden. Ondanks het feit dat ik kwaad ben op haar omdat zij al die tijd goed genoeg wist dat Redlef en ik samen waren, ben ik ergens ook blij dat dit nu eindelijk is uitgekomen. Zij is misschien zo dom en naïef om hem nog ooit terug te nemen, maar ik weet nu wel dat ik beter verdien. Ze mag 'm hebben.

Voor alle ladies out there:
Redlef Cornelis
't Zottekot Mechelen

Blijf ver uit z'n buurt. Je bent niet zijn enige. En dat zal je nooit zijn.

Update: 1 juni 2015

Ik dacht vandaag: ik moet dringend nog eens een update schrijven op de blog. Dus bij deze. Intussen weer een maand verder, en een maand sterker.

Redlef en ik hebben mekaar de afgelopen maand 3x gezien geloof ik. De eerste keer was een avond op een gitaaroptreden van de dochter van een collega. Ik wou hem graag zien, en had gevraagd of hij naar daar wou komen in de hoop dat we erna nog eens een gesprek konden hebben en dat hij bij mij zou blijven slapen. Hij is gekomen en we hebben gepraat maar dat blijven slapen zag hij nog niet zitten. Zolang hij niet uit zijn gevoelens was, voelde dat niet goed. Ik vond dat (obviously) niet leuk, en kon mijn tranen niet bedwingen. Hij nam me vast en we hebben daar 5 minuten staan knuffelen aan het station van Leuven. Hij zei dat hij nog altijd in de knoop zat met zichzelf, dat hij niet wist wat hij moest doen en schrik had van vanalles en nog wat en zich enkel aan zijn job kon optrekken. Maar hij wou me absoluut niet kwijt en als hij een toekomst zag met iemand, was het met mij. Toen hij daarna vertrokken was, kreeg ik na 5 minuten al een sms dat hij spijt had dat hij toch niet met mij was meegegaan.. Tja.

Het weekend erna hebben we mekaar niet gezien omdat hij het weekend heeft doorgewerkt. Ik heb in die weekends wel moeilijke momenten, maar ik leer zo ook alleen zijn en doe dingen die ik leuk vind om te doen. Decopatchen. Gaan wandelen. Aan het kanaal gaan zitten met een glas sangria en een boek. Impulsief nog eens met een vriendin afspreken en uiteindelijk in een café in Genk belanden. Ik heb gemerkt aan mezelf dat ik sterker word, en me de dingen minder hard aantrek. Oké, ik geef eerlijk toe dat mijn kalmeerdruppels daar allicht ook iets mee te maken hebben. Ik ben en zal altijd een emotioneel iemand blijven. Ik ga ook nog altijd om de 3 weken naar de psycholoog, en daar is nu ook uit gekomen dat ik hoogsensitief ben. Hooggevoelig. Ik ontvang meer prikkels dan 'gewone' mensen en krijg die soms niet allemaal verwerkt. Ze overmannen me dan eigenlijk. Bijvoorbeeld als ik naar een danscafé/discotheek ga, en er is veel volk, de muziek staat luid en het is heel warm, word ik misselijk. Teveel prikkels. Als mijn emoties het overnemen, word ik misselijk. Mijn maag is echt wel mijn zwakke plek op die momenten.

Anyway, back to the story. Vorig (verlengd) weekend (22-23-24-25 mei) had ik op vrijdag verlof genomen om een dagje naar zee te gaan om uit te waaien. Alleen. Ook weer een mijlpaal in mijn bestaan: een "reis" alleen maken en een hele dag op mijn uppie zijn. Maar ik keek ernaar uit. 's Morgens vroeg Redlef lachend om een kaartje te sturen. Rond 14u stuurde hij dat hij gedaan had met werken en vroeg hij of ik nu echt alleen naar zee was gegaan. Ja hoor, zei ik. En hij vroeg of dat niet eenzaam was. Bwah, ik ben alleen maar niet eenzaam.. En of ik dan in Oostende zat. En of ik daar 's avonds ging eten. Ja, dat vond ik wat veel vragen om toeval te zijn. He's up to something. Hij zei dat hij me gewoon wat adresjes kon adviseren om te gaan eten dan. Oké. Eerst ben ik een kaartje en een postzegel gaan kopen en heb ik dat op de bus gedaan. Dan ben ik op het strand gaan liggen met een boekje en een paar uurtjes later begon het wat te betrekken en besloot ik nog even de stad in te trekken. Hij smste me ineens ook of ik nog van plan was de stad in te gaan. Ik zei dat ik dat net ging doen. Hij vroeg me of ik even kon gaan kijken of de "Score" winkel er nog lag in de winkelstraat. Huh? Ik wist begot niet waar die zou liggen maar ik was toch al in 1 van de winkelstraten. Ineens vond ik hem en smste ik hem "ja, die is er nog, waarom?". Zijn antwoord: "dan weet ik waar ik je vind". En hop, ineens stond hij voor mijn neus. Vond ik leuk. We zijn nog een beetje gaan wandelen op de dijk, een spelletje gaan spelen in het Lunapark, iets gaan drinken en toen moest ik eigenlijk mijn trein al halen. We gingen dus te voet op weg naar het station. Mijn trein bleek net vertrokken toen we aankwamen. Toen zei hij "ik zal je wel afzetten in Leuven anders". Oké. In de auto vroeg hij of ik nog mee iets ging eten in Brussel. Oké. Uiteindelijk was ik om 23u30 terug in Hasselt. Het was een leuke dag - een deel op mezelf en een deel met hem. We hebben geknuffeld, gekust en genoten. Het was zalig.

De dag erna had ik met een vriendin in Leuven afgesproken om samen Eurosong te kijken en bleef ik daar slapen. Zondagmiddag smste ik hem dat ik in Leuven ging vertrekken, en als hij wou ik nog even langs Mechelen kwam. Dat kwam hem niet  goed uit want hij moest nog wat werk voorbereiden voor die nacht, maar vroeg of ik maandag ook kon. Oké. Zondagnacht heeft hij heel de nacht gewerkt en maandag na zijn werk is hij rechtstreeks doorgekomen naar mij (om 14u was hij er). Er werd weer gekust, geknuffeld (en ...) en toen hebben we een dutje gedaan. Ik ben opgestaan om avondeten te maken en om 19u is hij weer vertrokken om de dag erna toch fris op zijn werk te kunnen staan.

De hele week dan weer zitten sturen naar mekaar en het ging allemaal terug de goede kant op: mekaar plagen, lief doen, fotootjes sturen. Vrijdagavond was ik bij een collega om mee te doen bij een quiz en ik vroeg Redlef of ik hem dit weekend nog ging zien. Hij zei dat hij dacht van niet omdat hij nog moest werken, maar misschien zondag. Ik zei "oh perfect want zondag is de enige dag dat ik nog kan". Ah, wat heb je dan gepland misschien, vroeg hij. Ik zei dat ik zaterdagavond naar een trouwfeest van een collega moest. Oh maar dan zou hij wel verlof nemen. Maar dat wou ik niet... Waarom niet? Een paar weken ervoor had hij een trouwfeest van een vriend en ik ben ook niet mee mogen gaan. Enfin, mogen gaan. Ineens stuurde hij op een avond foto's door van hem in kostuum en dat hij ging vertrekken. Ik wist dat die trouw eraan kwam, maar wist niet meer wanneer en vond het absoluut niet leuk dat hij me niet meer had meegevraagd. Maar ik zweeg en wenste hem een fijne avond. Ik vond dat ik dan nu ook het recht had om alleen naar die trouw te gaan. Maar hij was dus slechtgezind dat ik hem niet mee wou en vond dat ik het 'uit wraak' deed. Misschien wel. Maar zolang onze relatie niet 100% terug goed zit, wil ik hem ook niet meepakken naar familie, collega's en officiële gelegenheden. Dat zorgt alleen maar voor verwarring als het dan toch nog mis zou lopen. En duidelijkheid is nu net wat iedereen wil, inclusief ikzelf.

Misselijkheid

Ik weet niet hoe het zit bij andere mensen, maar als ik slecht geslapen heb ben ik zo misselijk de dag erna...

Gisteren hebben Redlef en ik mekaar weer even gezien en een terrasje gedaan samen. Gepraat over koetjes en kalfjes, en uiteindelijk over "ons". Besluit is dat we nog steeds niet weten waar we staan. We zien mekaar duidelijk nog wel graag, maar er is ergens een drempel die misschien net ietsjes te hoog is om terug opnieuw te proberen... En ja, er is gekust en geknuffeld. En ja, dat voelde goed. Maar voelde het goed omdat het vertrouwd voelde of omdat we mekaar graag zien? Ik weet het zelf even niet meer goed, vrees ik.

Ik ben thuis gekomen, oorspronkelijk me niet echt slecht voelend maar toen ik eens in bed lag, voelde ik het al: ik ga niet goed slapen. En inderdaad: om de 2u werd ik wakker. 1u 's nachts, 3u 's nachts, 5u 's nachts. En vanaf toen heb ik niet meer echt vast geslapen, denk ik. Gevolg: geradbraakt toen de wekker ging om 7u.

Met moeite 1 sneetje geroosterd brood naar binnen gewerkt bij het ontbijt en een tas melk. Op het werk zitten met maagpijn van de honger maar tegelijk een half misselijk gevoel. Ugh.

Vanavond heb ik gelukkig weer een sessie acupunctuur, en dat brengt me altijd wel tot rust.
Het gaat in elk geval een laaaaange dag worden... 

Onzekerheid

Intussen zijn we een week verder en weet ik nog niet waar ik sta. Waar we staan.
Donderdag hebben we mekaar even gezien en een goed, eerlijk en open gesprek gehad.
Ik was aanvankelijk naar hem gegaan om gewoon zijn spullen terug te geven en het af te sluiten, maar toen ik hem zag kon ik het niet. Ik zie hem te graag. Ik wil niet dat dit stopt. Wat wil ik dan? Ik wil terug naar vroeger, naar het begin van onze relatie. Maar dat kan natuurlijk niet. Er is veel gebeurd, veel gezegd, veel gedaan. En dat kan niet ongedaan gemaakt worden. Maar er was ook zoveel liefde, zoveel zaligheid en heerlijke momenten samen. Misschien waren we onbezonnen, halsoverkop verliefd en lieten we ons teveel leiden door onze impulsieve emoties. De dingen die wij hebben meegemaakt samen op 7 maanden tijd, heb ik daarvoor in een relatie van 2 jaar nog niet meegemaakt.

Op 3,5 maanden tijd kon ik al een mini-boekje schrijven over onze tijd samen. Hoe we mekaar hadden leren kennen, hoe het 'klikte', hoe het eerste contact met mekaars vrienden ging, samen op familieweekend, samen mekaars hobby beleven. Het was een supertijd, omdat we hem samen beleefden.

De volgende 3,5 maanden waren misschien iets minder rooskleurig omdat toen mijn verlatingsangst heel hevig werd. Ik had zo'n irrationele angst en verdriet na elk zalig weekend samen dat ik er letterlijk ziek van werd. Ik ging opnieuw naar een psycholoog, ik las boeken, ik verdiepte me in mezelf en mijn gevoelens. Ik wou mezelf beter leren kennen. Maar misschien had ik mezelf niet zo mogen verliezen in mijn problemen en wat meer moeten genieten van de momenten.

Door vroegere slechte ervaringen en de scheiding van mijn ouders 4 jaar geleden ben ik heel wantrouwig geworden. Ik vertrouw mensen niet zomaar meer. Ik heb veel bevestiging nodig en ga snel twijfelen als woorden en daden mekaar tegenspreken. En mijn vriend had daar onder te lijden, maar was voor een groot deel zelf de veroorzaker door bepaalde dingen bewust achter te houden.

Ik ben er nog altijd van overtuigd dat er heel veel oprechte liefde tussen ons is/was. Maar hoe dit nu verder moet? We hebben allebei ons verleden, allebei onze angsten naar de toekomst toe. Misschien ook allebei ons wantrouwen nu naar mekaar toe. Maar ik denk dat , indien we dat beiden willen, we hier nog iets moois van kunnen maken.

Wanneer je te ver gaat...

Ik ben te ver gegaan.

De monsters in mijn hoofd hebben me over een schreef geduwd die ik niet nog eens had mogen overschrijden. Ja, nog eens. Ik heb een 2-tal maanden geleden eens mijn vriend zijn privacy geschonden door in zijn mailbox te gaan neuzen. Mijn gevoel zei dat er iets niet klopte. Welja, mijn gevoel had het mis. Ik vond wel een paar mails die mijn wenkbrauwen deden fronsen, maar niks wat erop wees dat hij me bedroog. Toen ik hem confronteerde met mijn angsten, was hij terecht kwaad dat ik in zijn mails zat. Maar hij gaf me ook een uitleg. Die niet volledig waar was, ben ik vorig weekend achter gekomen.

Vorig weekend had ik nog eens last van de monsters in mijn hoofd. Dus terwijl hij nog lag te slapen, had ik zijn gsm genomen en zijn smsen en oproepen gescand. Ik zag een heleboel oproepen naar een onbekend nummer, op random tijdstippen. Mijn hart begon meteen wild te kloppen. Het zal toch niet waar zijn... Wat is hier aan de hand? Wie is dat en waarom wordt er zo vaak naar gebeld? Ik werd stilaan gek. Ik vloog in mijn kleren en besloot dat nummer gewoon te bellen. Bleek het een vriendin van mijn vriend te zijn die problemen heeft bij haar thuis, en zij kan bij hem terecht voor advies als ze het even niet ziet zitten. Dat geloofde ik wel. Maar toen ik haar vroeg of ze dan ooit iets met mijn vriend gehad had, zei ze van wel, terwijl hij een paar maanden eerder had gezegd van niet. Oké... Hallo, wantrouwen. Ik vroeg haar om het gesprek tussen ons te houden, en ze was akkoord.

Een paar dagen erna deed Redlef ineens kortaf via sms. Uh-oh, hij weet het, dacht ik meteen. Ik moest hem even met rust laten, hij wou alleen zijn. Ik was doodongerust en had schrik dat die vriendin toch geklept had bij hem, maar ik liet hem. De dag erna deed hij nog altijd kwaad en kortaf en vroeg ik (per sms) wat er in godsnaam aan de hand was, want dat ik zoveel voor hem deed en toch wel recht had op een uitleg. Hij zei dat dat nog niet het recht gaf om hem zoveel te controleren. Slik. Ik begon me meteen te verontschuldigen voor mijn wantrouwen en het controleren van zijn gsm en hoopte dat hij niet te kwaad zou zijn... Maar hij had het over het navragen bij zijn vrienden waar hij zat als hij zijn momenten van 'alleen zijn' had. En hij was furieus nu ik mijn mond voorbij gepraat had over zijn gsm controleren. Koude Oorlog. Ik probeerde wanhopig de brokken te lijmen, maar het kwaad was geschied. Hij zei dat hij dat niet nog eens wilde meemaken om zo gecontroleerd te worden. Hij wou tijd om na te denken over ons.

Ik deed mijn best om hem te laten, maar ik was zo ongerust - en ook beschaamd om mijn gedrag - dat ik dagelijks opnieuw wel een dialoog wou starten. Die hij dan afblokte. In het weekend hebben we mekaar even gezien en gepraat erover, maar hij zei dat hij er nog niet uit was. Hij zit met zijn bindingsangst en weet even niet hoe het nu verder moest. Of hij alleen door het leven wou gaan, of met mij. Slik slik. Ik hield me sterk en zei dat ik hem de tijd wel wou geven. De rest van het weekend ben ik alleen op de verplichte paasbezoekjes bij familie geweest. En hij zocht spontaan zelf contact. Precies alsof hij de afstand ineens niet meer zo tof vond, of de touwtjes weer in handen wou nemen. Natuurlijk genoot ik daarvan en gaf het me (valse?) hoop en voelde ik me sterk. Vooral toen ik een sms kreeg met "ik hou van jou ^^" dacht ik dat alles wel goed zou komen. Maar mijn geluk was van korte duur, want toen ik hem  2 dagen later aansprak, wist hij nog altijd niet wat hij wou. Daar zitten we nu dus nog altijd, in een grijze zone.

Ik ben kwaad. Kwaad op mezelf dat ik het zover heb laten komen, maar ook ergens kwaad op hem omdat hij me nu zo "straft" en in de onzekerheid laat. Er zijn naar mijn mening 2 gekwetsten in dit verhaal. Als hij opener en eerlijker was geweest over dat meisje vanaf het begin, en me meer informeerde over wat er in zijn leven speelde, was ik niet zo achterdochtig geweest. Ik voel me precies in de rouwperiode na een relatie. Ik weet niet of het nog zin heeft om dit verder te zetten, of het nog kan na dit alles. Gaan we nog terug dat leuke, schattige koppel kunnen zijn van in het begin? Of gaan we nu verbitterd en achterdochtig deze relatie krampachtig verder proberen zetten, allebei met een zeker wantrouwen dat ons uiteindelijk weer ten onder zal richten? Ik hoop zo hard op het eerste, maar bereid me voor op het 2de scenario...

3 opdrachten bij verlatingsangst

Een paar dagen na mijn laatste post voel ik me weer een stuk sterker.
Ik besefte dat ik mezelf aan het verliezen was in een spiraal van negatieve gevoelens.
Elke dag zocht ik meer informatie op over verlatingsangst, wou ik mezelf beter begrijpen om er beter mee om te kunnen gaan. Dacht ik. Maar eigenlijk overanalyseerde ik alles en kon ik het rationeel wel vatten, maar daarom er nog niet emotioneel mee omgaan. Met als gevolg dat ik me eigenlijk alleen slechter ging voelen.

Mijn gesprek met de psycholoog kwam net op tijd. Zij zei me dat ik me er niet zo aan mocht vastklampen, dat het tijd was om los te laten. En ze gaf me 3 opdrachtjes mee naar huis om uit te proberen.

De eerste opdracht luidt: hou voor jezelf een dagboekje bij waar je elke dag 3 dingen in noteert die je die dag gelukkig hebben gemaakt. En dat geluk kan echt in hele kleine dingen zitten. Ik kreeg een compliment van een collega. Ik heb lekker geslapen. Ik ben gaan wandelen en ontdekte een nieuw stukje natuur. Ik heb superlekker gekookt of gegeten. Mijn make-up was echt supergoed gelukt. Mijn baas was blij met het werk dat ik gedaan heb, ...... Er zullen dagen zijn dat je denkt "pfff ik weet écht niks op te schrijven, het was een baaldag", maar ga dan eens teruglezen op de vorige dagen wat je kleine geluk was. Na een tijdje zal je merken dat je de positieve dingen in het leven begint op te merken, en je minder gaat focussen op de negatieve dingen. Iedereen heeft zijn mindere dagen, maar hopelijk word je hierdoor wat weerbaarder.
Bijvoorbeeld: http://www.flair.be/nl/psycho/301001/21-simpele-dingen-die-ons-gelukkig-maken 

De tweede opdracht is de volgende: probeer een paar keer per dag 1 minuut lang een bepaalde activiteit heel "mindful" te beleven. 's Morgens bij het borstelen van je haar probeer je even al je zintuigen te beleven. Wat zie ik? Wat voel ik? Wat ruik ik? Wat hoor ik? Registreer even alles om je heen en neem het op. Dwalen je gedachten toch af naar iets anders, probeer ze dan weer terug te halen naar dit moment. Hier en nu. Even niks anders aan je hoofd, behalve dit. En dat 60 seconden. Na een tijdje kan je hier 90 seconden van maken, en dan 120, tot je bij jezelf merkt dat je je gedachten beter kan controleren. Dit hoeft uiteraard niet enkel bij het borstelen van je haar te zijn ;-) Kan ook bij het poetsen van je tanden, bij het ontbijt, bij het fietsen, ...

De derde en laatste opdracht is meteen de 'origineelste' ;-)
Neem bij het douchen een potje yoghurt mee onder de douche en kap dit over je hoofd.
I'm not kidding. Dit was de derde opdracht die ik meekreeg. Ik trok een wenkbrauw op, want dit vond ik toch maar een gekke opdracht. De psychologe verklaarde: "jouw hersenen zijn constant op zoek naar rationele verklaringen voor alles. Je wil alles beheersen en controleren. En dit gaat tegen alle rationele verklaringen in. Yoghurt, dat is om te eten en niet over je hoofd te kappen. Dus je gaat merken dat je in de douche toch met een bepaalde drempel te maken gaat krijgen. Ik heb de test zelf ook gedaan en merkte dat ik daar met dat potteke yoghurt stond, maar het toch niet direct over me uitkiepte."

Dus, ik weet weer wat gedaan de komende tijd! Yoghurt op mijn boodschappenlijstje schrijven, bijvoorbeeld.

Eigenlijk ben ik blij met die opdrachten. Het is zo dat ik er veel te veel over nadacht, het de laatste weken echt kapot analyseerde en mijn vriend ook constant bestookte met mijn "bevindingen" en dingen die ik weer te weten gekomen was. Maar dat ging ten koste van gewoon genieten van onze relatie. Niet alles hoeft geanalyseerd te worden. Soms moet je het gewoon loslaten, en even genieten van het hier en het nu.

De monsters in mijn hoofd

Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, helaas.
Naast last van verlatingsangst, heb ik ook last van de monsters in mijn hoofd. Door vroegere slechte ervaringen in relaties en in gewoon mijn leven, is mijn zelfbeeld en eigenwaarde blijkbaar niet al te geweldig. Want waarom zou je anders jaloers/wantrouwig zijn?

Redlef geeft me daar toch geen reden toe?

In de weekends als we samen zijn, zegt hij me elke dag dat hij van me houdt. Hij zegt het niet enkel, maar hij toont het ook. Hij knuffelt me, kust me, plaagt me, de hele dag door. We genieten van mekaars aanwezigheid zonder mekaar te verstikken. Hij kan playstation spelen terwijl ik naast hem een boek lees op de zetel. We kunnen serieus met mekaar praten, maar even goed onnozel doen. We komen beiden tot rust bij mekaar.

In de week dan, als we niet samen zijn, ben ik precies een monster. Alle rust die ik in het weekend had, slaat om naar onrust. Niet elke dag, gelukkig. Maar het minste is dan genoeg om me in paniek te doen slaan. Hoezo hij is online maar zegt niks tegen mij? En wat doet hij op Skype de hele avond? Dan twijfel ik aan zijn motieven, aan zijn woorden. Is het wel waar wat hij allemaal zegt? Houdt hij niks achter? Misschien is hij toch nog met andere meisjes aan het chatten, of erger: heeft hij webcamseks ermee. Ik weet het: het zijn monsterlijke gedachten die absoluut ongegrond zijn en waar ik echt niet trots op ben.
Maar ze zijn er. En hoe geraak ik er in godsnaam vanaf?

Ik weet goed genoeg dat hij me doodgraag ziet. Ik ben de eerste persoon die hij belt als hij iets wil vertellen. 's Avonds na zijn werk belt hij me regelmatig even om te vertellen hoe zijn dag was, en om te vragen hoe mijn dag was. Hij smst me 's morgens om me een goeiemorgen te wensen en te vragen of ik goed geslapen heb. En elke avond wensen we mekaar slaapwel... Hij laat na het weekend zijn tshirt achter met zijn parfum zodat ik hem toch nog een beetje bij mij heb. Hij laat lieve briefjes achter. Hij 'stoeft' over mij bij zijn vrienden. Dat hij zo'n geluk heeft dat hij mij is tegengekomen, dat ik voor 200% achter hem sta, dat ik de vrouw van zijn leven ben, etc...

Echt, ik krijg zoveel bevestiging van hem. Maar waarom is dat precies niet genoeg? Waarom blijft er iets in mij schreeuwen dat hij waarschijnlijk toch een dirty little secret heeft? Monsters in mijn hoofd, zeg ik u.

Maandag 16 maart

Verdomme, serieuze baalavond.
De euforie van mijn bericht gisteren is helemaal weg.
Waarom?

's Avonds doen mijn lief en ik meestal ons eigen ding door de week.
We chatten soms wel, maar het zal niet gauw een hele avond aan 1 stuk door zijn, meer een paar korte gesprekken gespreid over de avond. Soms heb ik het daar lastig mee. Soms, zoals vandaag. Ik zag op Facebook dat hij een halfuur al niet meer actief was geweest, maar op skype stond hij wel gewoon actief. Raar. Mijn angstige hersentjes maakten er direct van dat hij wel met een ander meisje aan het chatten zou zijn. Niet doen, Claudia. Er was nog iets voorgevallen een paar weken ervoor waardoor ik wat wantrouwig was nu.

Ik besloot hem erover aan te spreken zodat we erover konden praten.
Hij probeerde me gerust te stellen door te zeggen dat skype en fb bij hem altijd open stonden en hij wel op beide actief was. Dat nam jammer genoeg de angst niet weg.

En ineens besefte ik het. Waar de angst van kwam.

Op mijn 18de had ik een relatie met een jongen die , net als ik, op kot zat. Ik in Hasselt, hij in Gent. We zagen mekaar dus enkel tijdens de weekends. Geen probleem, het missen maakt de liefde enkel groter, hoor ik je denken. En dat was ook zo. Enkel totdat ik er na 1 jaar achter kwam dat hij me verschillende keren had bedrogen. En dat hij een profiel had op een sexsite en daar naaktfoto's van zichzelf opzette. Ja, dag vertrouwen.

Daarom heb ik nu schrik voor het hele 'mekaar enkel in de weekends zien' verhaal. Ik heb er een slechte ervaring mee. Maar dat wil daarom niet zeggen dat Redlef nu ook zo is. Het kan, maar ik mag er niet al op voorhand van uitgaan. Die waangedachte moet eruit. Hij verdient een eerlijke kans om mij het tegendeel te bewijzen. En al zijn handelingen naar mij toe doen dat ook.

Update 15 maart 2015

Zondagavond, 15 maart 2015.

Vandaag voelt een beetje als een kleine persoonlijke overwinning. Ik zal je vertellen waarom.

De afgelopen maanden waren zondagen namelijk niet bepaald mijn favoriete dagen. Ik vertelde in een eerder bericht al dat ik heel erg naar de weekends toeleef, omdat ik dan mijn vriend terugzie. Zondag was dan altijd mijn downdag, omdat we dan weer afscheid moesten nemen voor een week. Dat begon dan altijd al rond 16u met een onrustig gevoel in mijn maag. Tegen etenstijd was het al zo erg dat ik geen hap meer door mijn keel kreeg, en als ik dan toch probeerde moest ik na een paar happen opgeven wegens kotsgevaar. Ja, echt gezellig, die zondagen met mij. Bij het afscheid nemen kreeg ik dan vaak weer een misselijkheidsaanval omdat de gevoelens mij weer overrompelden.

Maarrrr... er is beterschap op komst!

Vorig weekend merkte ik ook al dat het beter ging. Ik werd 's morgens plots wakker om 7u met een angstig gevoel omdat zondag was aangebroken. Warm en koud tegelijk. Onrustig gevoel. Kalm, Claudia. Er is niks aan de hand. Even opgestaan, 2 kruidenpilletjes van de acupuncturist genomen en terug naast mijn vriend gekropen en nog wat geslapen. De rest van de dag heb ik er eigenlijk geen last meer van gehad. We zijn die avond zelfs gaan uiteten en dat ging goed! Bij het afscheid nemen was ik wel een beetje triest, maar ik praatte mezelf moed in: het was een zalig weekend, en het is jammer dat het voorbij is, maar volgend weekend is er nog een weekend. En de week erna nog een, en zo volgen er nog 60 jaar aan weekends! Enfin hopelijk is het volgend jaar niet meer enkel in de weekends dat we mekaar zien maar wonen we dan samen :-)

Vandaag was ik ook relatief vroeg wakker, maar had ik geen angstgevoel. Een klein beetje onrustig misschien, maar het ging. Ik ben koppig blijven liggen tot ik weer in slaap viel. Toen Redlef en ik rond de middag wakker waren, zei hij dat hij niet zo goed nieuws had. Even maakte mijn maag een sprongetje. Hij moest zijn vrienden terug gaan halen op de luchthaven 's avonds, maar dan zou hij om 19u al door moeten. Oh. Ik voelde wel een steekje van teleurstelling, maar de angst bleef toch weg.

De rest van de dag was heel rustig - lief en ik zijn gaan douchen, ik ging naar de bakker terwijl hij playstation speelde, daarna hebben we iets gegeten en de rest van de namiddag brachten we op de zetel door. Gamend, lezend, chillend. Naarmate de tijd vorderde en het tegen 17u30 aanliep, merkte ik wel dat ik onrustig begon te worden. Kalm Claudia, sprak ik mezelf weer toe. Even 2 kruidenpilletjes genomen en terug in de zetel gaan liggen. Uiteindelijk moest hij pas rond 19u45 vertrekken, en toen het zover was voelde ik me wel een beetje opgelaten, maar niet misselijk. NIET MISSELIJK - 2 weekends na mekaar - wat een overwinning!!

Toen hij weg was, ben ik brownies gaan bakken om mezelf ook een beetje af te leiden, maar eigenlijk gaat het best goed. Het is nu bijna 22u en ik ga zo nog wat televisie kijken voor het slapen, maar ik merk echt vooruitgang bij mezelf - en ik denk hij ook. Want 4 weken geleden was ik nog heel misselijk, huilerig en "bang" als hij weg ging, en dat gaf hem ook geen fijn gevoel want hij dacht dat hij me ongelukkig maakte. Maar dat is dus absoluut niet het geval.

En ik ga nu een fijne week tegemoet met een schouderklopje voor mezelf voor deze overwinning!

Professionele hulp bij verlatingsangst

Verlatingsangst is - in mijn geval - niet iets wat ik maar af en toe heb. Ik leef ermee, elke dag en elk moment. Bij momenten is het veel heviger door bepaalde omstandigheden, maar het sluimert altijd op de achtergrond. Ik sta ermee op en ik ga ermee slapen. 

Ik denk ook wel dat het in mijn geval ermee te maken heeft dat ik alleen woon maar nog geen gezin heb. Ik lig dus elke avond alleen in de zetel of in bed en dan ben je er (on)bewust toch mee bezig. 

Naar mijn mening is professionele hulp bij verlatingsangst wel aangewezen, al is het maar om jezelf beter te leren kennen en er zo beter op te kunnen inspelen. En professionele hulp kan dan vanalles zijn. In mijn geval is het de combinatie van een psycholoog en bezoekjes aan de acupuncturist. Toen ik besefte dat het zo niet verder kon en ik hulp ging zoeken, kwam ik op een website over acupunctuur terecht. Er stond dat dat ook kon helpen bij gevoelens van angst en onrust. Perfect, dacht ik. Een paar dagen later had ik een afspraak gemaakt om eens te horen of het mij kon helpen. 6 sessies later kan ik zeggen: ENORM. Veel mensen staan nogal sceptisch tegenover acupunctuur - wat ik heel goed begrijp, maar ik denk dat je voor alles moet open staan. Als je het niet geprobeerd hebt, kan je niet weten wat het is. 

De eerste 2 sessies kon ik nog niet echt zeggen of er nu een enorm verschil was of niet. Ik voelde me wel rustiger ja, maar misschien zat dat in mijn hoofd? Toen ik op een avond echter net een "verlatingsangstaanval" had toen ik naar de acupuncturist moest, heeft het zijn nut wel bewezen. Ik ging enorm opgejaagd en angstig binnen, en kwam weer tot rust gekomen naar buiten. Echt, helemaal zen. De acupuncturist had me ook wat kruidenpilletjes meegegeven die ik 2x per dag moest nemen om de angstgevoelens onder controle te houden. En die pilletjes werken ook echt. Sindsdien zijn we 2 weken verder en ik merk echt verandering in mijn gedrag.

Wat ik wil zeggen is: zoek hulp waar jij je goed bij voelt. Is dat een psycholoog, een acupuncturist, een zelfhulpboek of misschien gewoon een vriend of vriendin waar je goed mee kan praten: als het je maar helpt. Schrijf je gevoelens/gedachten neer om ze zo een plaats te geven. Het mag, het kan.

Fases bij verlatingsangst

Ik heb gemerkt dat de verlatingsangst bij mij verschillende fases heeft doorlopen. Als je dit leest, heb je de eerste fase al bereikt - de eerste stap om er ook weer vanaf te geraken!

1. Gewaarwording & Acceptatie
Om te beginnen moet je beseffen dat wat je hebt, verlatingsangst is. Het is heel normaal dat je je geliefden mist als je ze even niet kan zien. Maar als je er meer last van hebt dan je normaal zou moeten hebben (denk: misselijk of zelfs overgeven als het afscheid nabij is, je echt emotioneel vastklampen aan de ander en wanhopig zijn als die zich lijkt terug te trekken), is er meer aan de hand. Je moet jezelf hier ook niet voor veroordelen: je kan er niks aan doen dat je dit hebt. Belangrijk is dat je het aanvaard en bereid bent eraan te werken.

2. Praten
Iemand met verlatingsangst heeft al snel irrationele gedachten en gevoelens. Je voelt je snel afgewezen of in de steek gelaten, terwijl dat misschien in het echt niet het geval is. Praat erover met de persoon in kwestie waar je het zo moeilijk mee hebt om afscheid te nemen. Hij of zij is zich niet bewust van jouw angsten en kan er dus geen rekening mee houden. Als jij uitlegt dat je verlatingsangst hebt en misschien wat meer nood hebt aan geruststelling, zullen zij daar vast begrip voor opbrengen. Het is dan wel een soort van excuus, maar het is niet de bedoeling dat je dit ook zo gaat uitbuiten. We willen hier immers vanaf :-) Je zal merken dat praten oplucht!

3. Zelf-analyse
De derde fase is bij mij zelf-analyse. Ik weet nu waar het probleem zit, ik heb erover gepraat met Redlef en nu begint het aanpakken met zelf-analyse. Elke dag ben ik ermee bezig, ook al is het met kleine stapjes. Een paar keer per dag probeer ik een aantal keren diep in te ademen en weer uit te ademen en me bewust te zijn van mijn ademhaling en mijn gemoedstoestand. Dit kan gewoon terwijl je op je werk zit, of in de auto, in de zetel, op school, ... Als er dan een zorgelijke gedachte de kop opsteekt, probeer ik die rationeel te benaderen en diep in- en uit te ademen. Waarom heb ik die gedachte? Is ze wel gegrond? Moet ik me echt slecht voelen?
Hoe beter je jezelf begrijpt en snapt waar die angst vandaan komt, hoe beter je met de angst om kan gaan. Ik heb me pas het boek "Blijf bij mij" van Rika Ponnet aangeschaft en er gaat een wereld voor me open. Door er veel over te lezen, begrijp ik mezelf beter en als ik dan zo'n "aanval" heb, ben ik me ook bewust dat ik emotioneel reageer vanuit een vroegere herinnering, en op niks gebaseerd uit het heden. En dan kan ik die reactie ook onderdrukken.

4. Vooruit kijken
Je kan hier over geraken. Als je weet waar de pijn vandaan komt, kun je je beeld bijstellen van de werkelijkheid. De mensen die je nu dierbaar zijn, zullen je niet zomaar verlaten. Dat is iets wat je vroeger is overkomen maar wat nu in het heden niet meer zo is. Maar de pijn wil nog gevoeld, geleefd en ervaren worden - en dat is ok. Maar het mag je leven niet overheersen. Je hebt zoveel kwaliteiten die anderen ook wel zien, je hoeft echt niet zo onzeker te zijn. Probeer eens vooruit te kijken naar de toekomst: waar zie je jezelf binnen 5 jaar? Wat voor persoon wil je dan zijn? Wat wil je bereikt hebben? Wat voor relatie wil je hebben? Probeer dit eens neer te schrijven voor jezelf. Op de dagen dat het wat minder gaat, heb je iets om op terug te vallen. Je kan het. Je wil hier vanaf, en dat gaat lukken ook.

Tips bij verlatingsangst

Nogmaals: ik ben geen dokter of psycholoog dus de tips die ik je kan geven zijn vooral gebaseerd op eigen ervaring.

1. Focus op je ademhaling
Als ik weer een 'aanval' heb of me erg onrustig voel, probeer ik eerst en vooral me op mijn ademhaling te concentreren. Een paar keer diep in- en uitademen helpt al enorm om de nervositeit wat te minderen.

2. Mindfulness
Vervolgens kan je mindfulness toepassen: mindfulness is een toestand waarin je met vriendelijke aandacht aanwezig bent in de gevoelde ervaring van het huidige moment. Je merkt duidelijk gedachten, fysieke ervaringen, emoties en gebeurtenissen op zonder te reageren volgens vaste gewoontes of op een automatische manier. 
Dit betekent dat je keuzes kan maken over hoe je met de dingen omgaat en een rijk en vervullend leven kan leiden, ook al ervaar je moeilijke omstandigheden.


Bijvoorbeeld: je hebt een angstige gedachte. In mijn geval bijvoorbeeld: het is nu 13u33 en ik heb de hele dag nog niks van Redlef gehoord. Mijn eerste reflex zouden meteen paniekgedachten zijn. Is er iets aan de hand? Waarom heeft hij nog niks gestuurd? Denkt hij dan niet aan mij? Heb ik iets misdaan?

3. Rationeel nadenken
Rustig, Claudia. Even diep in- en uitademen. Mijn gevoelens, gedachten en emoties zijn er, maar dat wil niet zeggen dat ik erop moet reageren zoals ik zou doen. Misschien is er een logische verklaring dat hij nog niks heeft laten weten vandaag. Waarschijnlijk slaapt hij nog, of is zijn belkrediet op, of is hij zijn gsm vergeten. En het is niet omdat je hem nog niet gehoord hebt, dat hij je zomaar vergeten is. Wanneer heb je hem laatst gehoord? En hoe was de toon toen? Zijn laatste sms was vannacht, om 1u45. "Slaapzacht liefje xxxxxxxx hvj!". Waarom zou er sinds toen iets veranderd zijn aan zijn gevoelens voor jou?

Misschien herken je jezelf hierin: als je lange tijd niks van de ander hoort, ervaar je meteen een gevoel van "afwijzing". Het voelt alsof je niet interessant genoeg bent, niet waardevol en dat hij je gewoon vergeten is. Maar diep vanbinnen, en rationeel, weet je dat dat niet zo is.

4. Leuke herinneringen ophalen/smsen herlezen
Nog iets dat mij helpt bij een paniekaanval: de lieve smsjes die ik in het verleden al van hem ontvangen heb herlezen. Dan kalmeer ik gelijk weer een beetje en kan ik het beter relativeren. Dan besef ik weer: hij ziet je graag, er is echt niks aan de hand. Of ik haal herinneringen op van de voorbije weekends, en de leuke momenten die we hadden. De keren dat hij diep in mijn ogen keek en "ik hou van je" zei.

Hopelijk heb je iets aan mijn tips - als je er nog aan toe te voegen hebt, lees ik ze graag!

Verlatingsangst, en nu?

Welkom op mijn blog.
Je bent hier waarschijnlijk terecht gekomen omdat je verlatingsangst hebt, of denkt dat te hebben.

Maar wat is verlatingsangst nu eigenlijk? Buiten de obvious angst om verlaten of in de steek gelaten te worden. Ik ben geen dokter of psycholoog, maar ik kan wel vertellen hoe ik het ervaar. Misschien herken je jezelf hier (gedeeltelijk) in.

Bij mij komt het enkel tot uiting in de relatie met mijn lief - dus niet met mijn familie of vrienden. We zijn nu iets meer dan een halfjaar samen, en aanvankelijk dacht ik dat het gewoon de vlinders in mijn buik en de prille verliefdheid waren die maakten dat ik het zo moeilijk had om los te laten. Maar het werd erger en erger... We zien mekaar enkel in de weekends, omdat we 100 km uit mekaar wonen. Bijgevolg leef ik enorm van weekend naar weekend. Vrijdag na de werkdag ben ik al lichtjes nerveus omdat we 's avonds weer samen gaan zijn. En zondagnamiddag begin ik al misselijk te worden omdat we 's avonds weer afscheid moeten nemen... Hoe korter bij het afscheid, hoe meer last ik krijg. Ik moet werkelijk braakneigingen onderdrukken omdat mijn lichaam zo emotioneel reageert op het afscheid dat ik het niet verwerkt krijg. Erg, ik weet het.

In het begin kon ik er nog wel mee lachen, dan zei ik dat zolang ik die kotsneigingen nog had, hij zeker mocht zijn dat ik hem nog graag zag. Maar na een halfjaar ben je dat toch wel beu...

Mijn onderbewuste ik is zo verschrikkelijk bang om hem op één of andere manier kwijt te spelen dat ik een soort van angstaanvallen krijg. Het "rare" is: rationeel gezien weet ik dat hij mij ook doodgraag ziet en mij niet zal verlaten. Maar het is sterker dan mezelf.
Onze relatie zit echt goed, het was liefde op het eerste gezicht langs 2 kanten en we zijn  zeker van mekaar. Ik zie me oud worden en settelen met hem. Maar de verlatingsangst zit er diep in...

Sinds een maand of 2 merk ik dat het erger wordt met die verlatingsangst. Onze relatie wordt ook serieuzer, het 'allerprilste' is eraf en we moeten onze draai wat vinden in onze relatie. Ik ben een heel aanhankelijk type dat niet graag alleen is. Redlef is ook niet graag alleen, maar kan er toch beter tegen als ik. Als ik dan 's avonds alleen op mijn appartement zit heb ik heel hard de behoefte om hem te horen, met hem te praten. Maar hij heeft natuurlijk ook nog zijn vrienden, hobby's en bezigheden. En omdat ik geen "controle" heb over zijn leven, beginnen mijn gekke hersens door te slaan.

Ik heb nog littekens van mijn vorige relatie en mijn verleden die zijn invloed hebben op onze relatie. Ik ben heel onzeker, heb bang om (weer) in de steek gelaten te worden. Ik doe alles voor hem zodat hij het goed heeft, help hem waar ik kan zodat hij toch maar bij me blijft. Door mijn onzekerheid neem ik dingen te persoonlijk op en voel ik me snel angstig of in de steek gelaten.

 

Nochtans geeft hij me geen reden om me zo te voelen. Ik zoek gewoon naar een reden om te denken dat er iets is, en mijn hersenspinsels maken me gek. Hij stuurt een paar uur niks? Hij zal wel iets beter te doen hebben. Hij komt op vrijdagavond pas om 22u naar mij? Hij komt vast met tegenzin omdat ik te aanhankelijk ben. Hij is online maar zegt niks tegen mij? Hij wil waarschijnlijk liever met anderen chatten. Hij is pas om 3u gaan slapen? Was hij met een ander aan het chatten? Ver-schrik-ke-lijk. Terwijl de realiteit is dat ik nog altijd de eerste persoon ben die hij belt als hij iets meemaakt en dat hij me nog (bijna) elke dag zegt dat hij van me houdt.

Ik vind mezelf vreselijk vermoeiend, en ik doe alle mogelijke moeite om die absurde gedachten te bannen, maar dat lukt heel moeizaam. Want eens je ze hebt, zijn ze er. En dan probeer ik diep in te ademen en mezelf toe te spreken dat ik spoken zie. 

 

 

Het doet me denken aan de parabel van de hand met zand. Als je op het strand een hand zand neemt, en je knijpt erin, loopt al het zand weg. Als je je hand echter gewoon stabiel houdt, blijft al het zand erop liggen. Het heeft geen zin om te knijpen in je relatie. Je moet het gewoon op zijn beloop laten. Je kan er toch niks aan veranderen.