Een paar dagen na mijn laatste post voel ik me weer een stuk sterker.
Ik besefte dat ik mezelf aan het verliezen was in een spiraal van negatieve gevoelens.
Elke dag zocht ik meer informatie op over verlatingsangst, wou ik mezelf beter begrijpen om er beter mee om te kunnen gaan. Dacht ik. Maar eigenlijk overanalyseerde ik alles en kon ik het rationeel wel vatten, maar daarom er nog niet emotioneel mee omgaan. Met als gevolg dat ik me eigenlijk alleen slechter ging voelen.
Mijn gesprek met de psycholoog kwam net op tijd. Zij zei me dat ik me er niet zo aan mocht vastklampen, dat het tijd was om los te laten. En ze gaf me 3 opdrachtjes mee naar huis om uit te proberen.
De eerste opdracht luidt: hou voor jezelf een dagboekje bij waar je elke dag 3 dingen in noteert die je die dag gelukkig hebben gemaakt. En dat geluk kan echt in hele kleine dingen zitten. Ik kreeg een compliment van een collega. Ik heb lekker geslapen. Ik ben gaan wandelen en ontdekte een nieuw stukje natuur. Ik heb superlekker gekookt of gegeten. Mijn make-up was echt supergoed gelukt. Mijn baas was blij met het werk dat ik gedaan heb, ...... Er zullen dagen zijn dat je denkt "pfff ik weet écht niks op te schrijven, het was een baaldag", maar ga dan eens teruglezen op de vorige dagen wat je kleine geluk was. Na een tijdje zal je merken dat je de positieve dingen in het leven begint op te merken, en je minder gaat focussen op de negatieve dingen. Iedereen heeft zijn mindere dagen, maar hopelijk word je hierdoor wat weerbaarder.
Bijvoorbeeld: http://www.flair.be/nl/psycho/301001/21-simpele-dingen-die-ons-gelukkig-maken
De tweede opdracht is de volgende: probeer een paar keer per dag 1 minuut lang een bepaalde activiteit heel "mindful" te beleven. 's Morgens bij het borstelen van je haar probeer je even al je zintuigen te beleven. Wat zie ik? Wat voel ik? Wat ruik ik? Wat hoor ik? Registreer even alles om je heen en neem het op. Dwalen je gedachten toch af naar iets anders, probeer ze dan weer terug te halen naar dit moment. Hier en nu. Even niks anders aan je hoofd, behalve dit. En dat 60 seconden. Na een tijdje kan je hier 90 seconden van maken, en dan 120, tot je bij jezelf merkt dat je je gedachten beter kan controleren. Dit hoeft uiteraard niet enkel bij het borstelen van je haar te zijn ;-) Kan ook bij het poetsen van je tanden, bij het ontbijt, bij het fietsen, ...
De derde en laatste opdracht is meteen de 'origineelste' ;-)
Neem bij het douchen een potje yoghurt mee onder de douche en kap dit over je hoofd.
I'm not kidding. Dit was de derde opdracht die ik meekreeg. Ik trok een wenkbrauw op, want dit vond ik toch maar een gekke opdracht. De psychologe verklaarde: "jouw hersenen zijn constant op zoek naar rationele verklaringen voor alles. Je wil alles beheersen en controleren. En dit gaat tegen alle rationele verklaringen in. Yoghurt, dat is om te eten en niet over je hoofd te kappen. Dus je gaat merken dat je in de douche toch met een bepaalde drempel te maken gaat krijgen. Ik heb de test zelf ook gedaan en merkte dat ik daar met dat potteke yoghurt stond, maar het toch niet direct over me uitkiepte."
Dus, ik weet weer wat gedaan de komende tijd! Yoghurt op mijn boodschappenlijstje schrijven, bijvoorbeeld.
Eigenlijk ben ik blij met die opdrachten. Het is zo dat ik er veel te veel over nadacht, het de laatste weken echt kapot analyseerde en mijn vriend ook constant bestookte met mijn "bevindingen" en dingen die ik weer te weten gekomen was. Maar dat ging ten koste van gewoon genieten van onze relatie. Niet alles hoeft geanalyseerd te worden. Soms moet je het gewoon loslaten, en even genieten van het hier en het nu.
Thursday, March 26, 2015
Wednesday, March 18, 2015
De monsters in mijn hoofd
Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, helaas.
Naast last van verlatingsangst, heb ik ook last van de monsters in mijn hoofd. Door vroegere slechte ervaringen in relaties en in gewoon mijn leven, is mijn zelfbeeld en eigenwaarde blijkbaar niet al te geweldig. Want waarom zou je anders jaloers/wantrouwig zijn?
Redlef geeft me daar toch geen reden toe?
In de weekends als we samen zijn, zegt hij me elke dag dat hij van me houdt. Hij zegt het niet enkel, maar hij toont het ook. Hij knuffelt me, kust me, plaagt me, de hele dag door. We genieten van mekaars aanwezigheid zonder mekaar te verstikken. Hij kan playstation spelen terwijl ik naast hem een boek lees op de zetel. We kunnen serieus met mekaar praten, maar even goed onnozel doen. We komen beiden tot rust bij mekaar.
In de week dan, als we niet samen zijn, ben ik precies een monster. Alle rust die ik in het weekend had, slaat om naar onrust. Niet elke dag, gelukkig. Maar het minste is dan genoeg om me in paniek te doen slaan. Hoezo hij is online maar zegt niks tegen mij? En wat doet hij op Skype de hele avond? Dan twijfel ik aan zijn motieven, aan zijn woorden. Is het wel waar wat hij allemaal zegt? Houdt hij niks achter? Misschien is hij toch nog met andere meisjes aan het chatten, of erger: heeft hij webcamseks ermee. Ik weet het: het zijn monsterlijke gedachten die absoluut ongegrond zijn en waar ik echt niet trots op ben.
Maar ze zijn er. En hoe geraak ik er in godsnaam vanaf?
Ik weet goed genoeg dat hij me doodgraag ziet. Ik ben de eerste persoon die hij belt als hij iets wil vertellen. 's Avonds na zijn werk belt hij me regelmatig even om te vertellen hoe zijn dag was, en om te vragen hoe mijn dag was. Hij smst me 's morgens om me een goeiemorgen te wensen en te vragen of ik goed geslapen heb. En elke avond wensen we mekaar slaapwel... Hij laat na het weekend zijn tshirt achter met zijn parfum zodat ik hem toch nog een beetje bij mij heb. Hij laat lieve briefjes achter. Hij 'stoeft' over mij bij zijn vrienden. Dat hij zo'n geluk heeft dat hij mij is tegengekomen, dat ik voor 200% achter hem sta, dat ik de vrouw van zijn leven ben, etc...
Echt, ik krijg zoveel bevestiging van hem. Maar waarom is dat precies niet genoeg? Waarom blijft er iets in mij schreeuwen dat hij waarschijnlijk toch een dirty little secret heeft? Monsters in mijn hoofd, zeg ik u.
Naast last van verlatingsangst, heb ik ook last van de monsters in mijn hoofd. Door vroegere slechte ervaringen in relaties en in gewoon mijn leven, is mijn zelfbeeld en eigenwaarde blijkbaar niet al te geweldig. Want waarom zou je anders jaloers/wantrouwig zijn?
Redlef geeft me daar toch geen reden toe?
In de weekends als we samen zijn, zegt hij me elke dag dat hij van me houdt. Hij zegt het niet enkel, maar hij toont het ook. Hij knuffelt me, kust me, plaagt me, de hele dag door. We genieten van mekaars aanwezigheid zonder mekaar te verstikken. Hij kan playstation spelen terwijl ik naast hem een boek lees op de zetel. We kunnen serieus met mekaar praten, maar even goed onnozel doen. We komen beiden tot rust bij mekaar.
In de week dan, als we niet samen zijn, ben ik precies een monster. Alle rust die ik in het weekend had, slaat om naar onrust. Niet elke dag, gelukkig. Maar het minste is dan genoeg om me in paniek te doen slaan. Hoezo hij is online maar zegt niks tegen mij? En wat doet hij op Skype de hele avond? Dan twijfel ik aan zijn motieven, aan zijn woorden. Is het wel waar wat hij allemaal zegt? Houdt hij niks achter? Misschien is hij toch nog met andere meisjes aan het chatten, of erger: heeft hij webcamseks ermee. Ik weet het: het zijn monsterlijke gedachten die absoluut ongegrond zijn en waar ik echt niet trots op ben.
Maar ze zijn er. En hoe geraak ik er in godsnaam vanaf?
Ik weet goed genoeg dat hij me doodgraag ziet. Ik ben de eerste persoon die hij belt als hij iets wil vertellen. 's Avonds na zijn werk belt hij me regelmatig even om te vertellen hoe zijn dag was, en om te vragen hoe mijn dag was. Hij smst me 's morgens om me een goeiemorgen te wensen en te vragen of ik goed geslapen heb. En elke avond wensen we mekaar slaapwel... Hij laat na het weekend zijn tshirt achter met zijn parfum zodat ik hem toch nog een beetje bij mij heb. Hij laat lieve briefjes achter. Hij 'stoeft' over mij bij zijn vrienden. Dat hij zo'n geluk heeft dat hij mij is tegengekomen, dat ik voor 200% achter hem sta, dat ik de vrouw van zijn leven ben, etc...
Echt, ik krijg zoveel bevestiging van hem. Maar waarom is dat precies niet genoeg? Waarom blijft er iets in mij schreeuwen dat hij waarschijnlijk toch een dirty little secret heeft? Monsters in mijn hoofd, zeg ik u.
Tuesday, March 17, 2015
Maandag 16 maart
Verdomme, serieuze baalavond.
De euforie van mijn bericht gisteren is helemaal weg.
Waarom?
's Avonds doen mijn lief en ik meestal ons eigen ding door de week.
We chatten soms wel, maar het zal niet gauw een hele avond aan 1 stuk door zijn, meer een paar korte gesprekken gespreid over de avond. Soms heb ik het daar lastig mee. Soms, zoals vandaag. Ik zag op Facebook dat hij een halfuur al niet meer actief was geweest, maar op skype stond hij wel gewoon actief. Raar. Mijn angstige hersentjes maakten er direct van dat hij wel met een ander meisje aan het chatten zou zijn. Niet doen, Claudia. Er was nog iets voorgevallen een paar weken ervoor waardoor ik wat wantrouwig was nu.
Ik besloot hem erover aan te spreken zodat we erover konden praten.
Hij probeerde me gerust te stellen door te zeggen dat skype en fb bij hem altijd open stonden en hij wel op beide actief was. Dat nam jammer genoeg de angst niet weg.
En ineens besefte ik het. Waar de angst van kwam.
Op mijn 18de had ik een relatie met een jongen die , net als ik, op kot zat. Ik in Hasselt, hij in Gent. We zagen mekaar dus enkel tijdens de weekends. Geen probleem, het missen maakt de liefde enkel groter, hoor ik je denken. En dat was ook zo. Enkel totdat ik er na 1 jaar achter kwam dat hij me verschillende keren had bedrogen. En dat hij een profiel had op een sexsite en daar naaktfoto's van zichzelf opzette. Ja, dag vertrouwen.
Daarom heb ik nu schrik voor het hele 'mekaar enkel in de weekends zien' verhaal. Ik heb er een slechte ervaring mee. Maar dat wil daarom niet zeggen dat Redlef nu ook zo is. Het kan, maar ik mag er niet al op voorhand van uitgaan. Die waangedachte moet eruit. Hij verdient een eerlijke kans om mij het tegendeel te bewijzen. En al zijn handelingen naar mij toe doen dat ook.
De euforie van mijn bericht gisteren is helemaal weg.
Waarom?
's Avonds doen mijn lief en ik meestal ons eigen ding door de week.
We chatten soms wel, maar het zal niet gauw een hele avond aan 1 stuk door zijn, meer een paar korte gesprekken gespreid over de avond. Soms heb ik het daar lastig mee. Soms, zoals vandaag. Ik zag op Facebook dat hij een halfuur al niet meer actief was geweest, maar op skype stond hij wel gewoon actief. Raar. Mijn angstige hersentjes maakten er direct van dat hij wel met een ander meisje aan het chatten zou zijn. Niet doen, Claudia. Er was nog iets voorgevallen een paar weken ervoor waardoor ik wat wantrouwig was nu.
Ik besloot hem erover aan te spreken zodat we erover konden praten.
Hij probeerde me gerust te stellen door te zeggen dat skype en fb bij hem altijd open stonden en hij wel op beide actief was. Dat nam jammer genoeg de angst niet weg.
En ineens besefte ik het. Waar de angst van kwam.
Op mijn 18de had ik een relatie met een jongen die , net als ik, op kot zat. Ik in Hasselt, hij in Gent. We zagen mekaar dus enkel tijdens de weekends. Geen probleem, het missen maakt de liefde enkel groter, hoor ik je denken. En dat was ook zo. Enkel totdat ik er na 1 jaar achter kwam dat hij me verschillende keren had bedrogen. En dat hij een profiel had op een sexsite en daar naaktfoto's van zichzelf opzette. Ja, dag vertrouwen.
Daarom heb ik nu schrik voor het hele 'mekaar enkel in de weekends zien' verhaal. Ik heb er een slechte ervaring mee. Maar dat wil daarom niet zeggen dat Redlef nu ook zo is. Het kan, maar ik mag er niet al op voorhand van uitgaan. Die waangedachte moet eruit. Hij verdient een eerlijke kans om mij het tegendeel te bewijzen. En al zijn handelingen naar mij toe doen dat ook.
Sunday, March 15, 2015
Update 15 maart 2015
Zondagavond, 15 maart 2015.
Vandaag voelt een beetje als een kleine persoonlijke overwinning. Ik zal je vertellen waarom.
De afgelopen maanden waren zondagen namelijk niet bepaald mijn favoriete dagen. Ik vertelde in een eerder bericht al dat ik heel erg naar de weekends toeleef, omdat ik dan mijn vriend terugzie. Zondag was dan altijd mijn downdag, omdat we dan weer afscheid moesten nemen voor een week. Dat begon dan altijd al rond 16u met een onrustig gevoel in mijn maag. Tegen etenstijd was het al zo erg dat ik geen hap meer door mijn keel kreeg, en als ik dan toch probeerde moest ik na een paar happen opgeven wegens kotsgevaar. Ja, echt gezellig, die zondagen met mij. Bij het afscheid nemen kreeg ik dan vaak weer een misselijkheidsaanval omdat de gevoelens mij weer overrompelden.
Maarrrr... er is beterschap op komst!
Vorig weekend merkte ik ook al dat het beter ging. Ik werd 's morgens plots wakker om 7u met een angstig gevoel omdat zondag was aangebroken. Warm en koud tegelijk. Onrustig gevoel. Kalm, Claudia. Er is niks aan de hand. Even opgestaan, 2 kruidenpilletjes van de acupuncturist genomen en terug naast mijn vriend gekropen en nog wat geslapen. De rest van de dag heb ik er eigenlijk geen last meer van gehad. We zijn die avond zelfs gaan uiteten en dat ging goed! Bij het afscheid nemen was ik wel een beetje triest, maar ik praatte mezelf moed in: het was een zalig weekend, en het is jammer dat het voorbij is, maar volgend weekend is er nog een weekend. En de week erna nog een, en zo volgen er nog 60 jaar aan weekends! Enfin hopelijk is het volgend jaar niet meer enkel in de weekends dat we mekaar zien maar wonen we dan samen :-)
Vandaag was ik ook relatief vroeg wakker, maar had ik geen angstgevoel. Een klein beetje onrustig misschien, maar het ging. Ik ben koppig blijven liggen tot ik weer in slaap viel. Toen Redlef en ik rond de middag wakker waren, zei hij dat hij niet zo goed nieuws had. Even maakte mijn maag een sprongetje. Hij moest zijn vrienden terug gaan halen op de luchthaven 's avonds, maar dan zou hij om 19u al door moeten. Oh. Ik voelde wel een steekje van teleurstelling, maar de angst bleef toch weg.
De rest van de dag was heel rustig - lief en ik zijn gaan douchen, ik ging naar de bakker terwijl hij playstation speelde, daarna hebben we iets gegeten en de rest van de namiddag brachten we op de zetel door. Gamend, lezend, chillend. Naarmate de tijd vorderde en het tegen 17u30 aanliep, merkte ik wel dat ik onrustig begon te worden. Kalm Claudia, sprak ik mezelf weer toe. Even 2 kruidenpilletjes genomen en terug in de zetel gaan liggen. Uiteindelijk moest hij pas rond 19u45 vertrekken, en toen het zover was voelde ik me wel een beetje opgelaten, maar niet misselijk. NIET MISSELIJK - 2 weekends na mekaar - wat een overwinning!!
Toen hij weg was, ben ik brownies gaan bakken om mezelf ook een beetje af te leiden, maar eigenlijk gaat het best goed. Het is nu bijna 22u en ik ga zo nog wat televisie kijken voor het slapen, maar ik merk echt vooruitgang bij mezelf - en ik denk hij ook. Want 4 weken geleden was ik nog heel misselijk, huilerig en "bang" als hij weg ging, en dat gaf hem ook geen fijn gevoel want hij dacht dat hij me ongelukkig maakte. Maar dat is dus absoluut niet het geval.
En ik ga nu een fijne week tegemoet met een schouderklopje voor mezelf voor deze overwinning!
Vandaag voelt een beetje als een kleine persoonlijke overwinning. Ik zal je vertellen waarom.
De afgelopen maanden waren zondagen namelijk niet bepaald mijn favoriete dagen. Ik vertelde in een eerder bericht al dat ik heel erg naar de weekends toeleef, omdat ik dan mijn vriend terugzie. Zondag was dan altijd mijn downdag, omdat we dan weer afscheid moesten nemen voor een week. Dat begon dan altijd al rond 16u met een onrustig gevoel in mijn maag. Tegen etenstijd was het al zo erg dat ik geen hap meer door mijn keel kreeg, en als ik dan toch probeerde moest ik na een paar happen opgeven wegens kotsgevaar. Ja, echt gezellig, die zondagen met mij. Bij het afscheid nemen kreeg ik dan vaak weer een misselijkheidsaanval omdat de gevoelens mij weer overrompelden.
Maarrrr... er is beterschap op komst!
Vorig weekend merkte ik ook al dat het beter ging. Ik werd 's morgens plots wakker om 7u met een angstig gevoel omdat zondag was aangebroken. Warm en koud tegelijk. Onrustig gevoel. Kalm, Claudia. Er is niks aan de hand. Even opgestaan, 2 kruidenpilletjes van de acupuncturist genomen en terug naast mijn vriend gekropen en nog wat geslapen. De rest van de dag heb ik er eigenlijk geen last meer van gehad. We zijn die avond zelfs gaan uiteten en dat ging goed! Bij het afscheid nemen was ik wel een beetje triest, maar ik praatte mezelf moed in: het was een zalig weekend, en het is jammer dat het voorbij is, maar volgend weekend is er nog een weekend. En de week erna nog een, en zo volgen er nog 60 jaar aan weekends! Enfin hopelijk is het volgend jaar niet meer enkel in de weekends dat we mekaar zien maar wonen we dan samen :-)
Vandaag was ik ook relatief vroeg wakker, maar had ik geen angstgevoel. Een klein beetje onrustig misschien, maar het ging. Ik ben koppig blijven liggen tot ik weer in slaap viel. Toen Redlef en ik rond de middag wakker waren, zei hij dat hij niet zo goed nieuws had. Even maakte mijn maag een sprongetje. Hij moest zijn vrienden terug gaan halen op de luchthaven 's avonds, maar dan zou hij om 19u al door moeten. Oh. Ik voelde wel een steekje van teleurstelling, maar de angst bleef toch weg.
De rest van de dag was heel rustig - lief en ik zijn gaan douchen, ik ging naar de bakker terwijl hij playstation speelde, daarna hebben we iets gegeten en de rest van de namiddag brachten we op de zetel door. Gamend, lezend, chillend. Naarmate de tijd vorderde en het tegen 17u30 aanliep, merkte ik wel dat ik onrustig begon te worden. Kalm Claudia, sprak ik mezelf weer toe. Even 2 kruidenpilletjes genomen en terug in de zetel gaan liggen. Uiteindelijk moest hij pas rond 19u45 vertrekken, en toen het zover was voelde ik me wel een beetje opgelaten, maar niet misselijk. NIET MISSELIJK - 2 weekends na mekaar - wat een overwinning!!
Toen hij weg was, ben ik brownies gaan bakken om mezelf ook een beetje af te leiden, maar eigenlijk gaat het best goed. Het is nu bijna 22u en ik ga zo nog wat televisie kijken voor het slapen, maar ik merk echt vooruitgang bij mezelf - en ik denk hij ook. Want 4 weken geleden was ik nog heel misselijk, huilerig en "bang" als hij weg ging, en dat gaf hem ook geen fijn gevoel want hij dacht dat hij me ongelukkig maakte. Maar dat is dus absoluut niet het geval.
En ik ga nu een fijne week tegemoet met een schouderklopje voor mezelf voor deze overwinning!
Professionele hulp bij verlatingsangst
Verlatingsangst is - in mijn geval - niet iets wat ik maar af en toe heb. Ik leef ermee, elke dag en elk moment. Bij momenten is het veel heviger door bepaalde omstandigheden, maar het sluimert altijd op de achtergrond. Ik sta ermee op en ik ga ermee slapen.
Ik denk ook wel dat het in mijn geval ermee te maken heeft dat ik alleen woon maar nog geen gezin heb. Ik lig dus elke avond alleen in de zetel of in bed en dan ben je er (on)bewust toch mee bezig.
Naar mijn mening is professionele hulp bij verlatingsangst wel aangewezen, al is het maar om jezelf beter te leren kennen en er zo beter op te kunnen inspelen. En professionele hulp kan dan vanalles zijn. In mijn geval is het de combinatie van een psycholoog en bezoekjes aan de acupuncturist. Toen ik besefte dat het zo niet verder kon en ik hulp ging zoeken, kwam ik op een website over acupunctuur terecht. Er stond dat dat ook kon helpen bij gevoelens van angst en onrust. Perfect, dacht ik. Een paar dagen later had ik een afspraak gemaakt om eens te horen of het mij kon helpen. 6 sessies later kan ik zeggen: ENORM. Veel mensen staan nogal sceptisch tegenover acupunctuur - wat ik heel goed begrijp, maar ik denk dat je voor alles moet open staan. Als je het niet geprobeerd hebt, kan je niet weten wat het is.
De eerste 2 sessies kon ik nog niet echt zeggen of er nu een enorm verschil was of niet. Ik voelde me wel rustiger ja, maar misschien zat dat in mijn hoofd? Toen ik op een avond echter net een "verlatingsangstaanval" had toen ik naar de acupuncturist moest, heeft het zijn nut wel bewezen. Ik ging enorm opgejaagd en angstig binnen, en kwam weer tot rust gekomen naar buiten. Echt, helemaal zen. De acupuncturist had me ook wat kruidenpilletjes meegegeven die ik 2x per dag moest nemen om de angstgevoelens onder controle te houden. En die pilletjes werken ook echt. Sindsdien zijn we 2 weken verder en ik merk echt verandering in mijn gedrag.
Wat ik wil zeggen is: zoek hulp waar jij je goed bij voelt. Is dat een psycholoog, een acupuncturist, een zelfhulpboek of misschien gewoon een vriend of vriendin waar je goed mee kan praten: als het je maar helpt. Schrijf je gevoelens/gedachten neer om ze zo een plaats te geven. Het mag, het kan.
Ik denk ook wel dat het in mijn geval ermee te maken heeft dat ik alleen woon maar nog geen gezin heb. Ik lig dus elke avond alleen in de zetel of in bed en dan ben je er (on)bewust toch mee bezig.
Naar mijn mening is professionele hulp bij verlatingsangst wel aangewezen, al is het maar om jezelf beter te leren kennen en er zo beter op te kunnen inspelen. En professionele hulp kan dan vanalles zijn. In mijn geval is het de combinatie van een psycholoog en bezoekjes aan de acupuncturist. Toen ik besefte dat het zo niet verder kon en ik hulp ging zoeken, kwam ik op een website over acupunctuur terecht. Er stond dat dat ook kon helpen bij gevoelens van angst en onrust. Perfect, dacht ik. Een paar dagen later had ik een afspraak gemaakt om eens te horen of het mij kon helpen. 6 sessies later kan ik zeggen: ENORM. Veel mensen staan nogal sceptisch tegenover acupunctuur - wat ik heel goed begrijp, maar ik denk dat je voor alles moet open staan. Als je het niet geprobeerd hebt, kan je niet weten wat het is.
De eerste 2 sessies kon ik nog niet echt zeggen of er nu een enorm verschil was of niet. Ik voelde me wel rustiger ja, maar misschien zat dat in mijn hoofd? Toen ik op een avond echter net een "verlatingsangstaanval" had toen ik naar de acupuncturist moest, heeft het zijn nut wel bewezen. Ik ging enorm opgejaagd en angstig binnen, en kwam weer tot rust gekomen naar buiten. Echt, helemaal zen. De acupuncturist had me ook wat kruidenpilletjes meegegeven die ik 2x per dag moest nemen om de angstgevoelens onder controle te houden. En die pilletjes werken ook echt. Sindsdien zijn we 2 weken verder en ik merk echt verandering in mijn gedrag.
Wat ik wil zeggen is: zoek hulp waar jij je goed bij voelt. Is dat een psycholoog, een acupuncturist, een zelfhulpboek of misschien gewoon een vriend of vriendin waar je goed mee kan praten: als het je maar helpt. Schrijf je gevoelens/gedachten neer om ze zo een plaats te geven. Het mag, het kan.
Friday, March 13, 2015
Fases bij verlatingsangst
Ik heb gemerkt dat de verlatingsangst bij mij verschillende fases heeft doorlopen. Als je dit leest, heb je de eerste fase al bereikt - de eerste stap om er ook weer vanaf te geraken!
1. Gewaarwording & Acceptatie
Om te beginnen moet je beseffen dat wat je hebt, verlatingsangst is. Het is heel normaal dat je je geliefden mist als je ze even niet kan zien. Maar als je er meer last van hebt dan je normaal zou moeten hebben (denk: misselijk of zelfs overgeven als het afscheid nabij is, je echt emotioneel vastklampen aan de ander en wanhopig zijn als die zich lijkt terug te trekken), is er meer aan de hand. Je moet jezelf hier ook niet voor veroordelen: je kan er niks aan doen dat je dit hebt. Belangrijk is dat je het aanvaard en bereid bent eraan te werken.
2. Praten
Iemand met verlatingsangst heeft al snel irrationele gedachten en gevoelens. Je voelt je snel afgewezen of in de steek gelaten, terwijl dat misschien in het echt niet het geval is. Praat erover met de persoon in kwestie waar je het zo moeilijk mee hebt om afscheid te nemen. Hij of zij is zich niet bewust van jouw angsten en kan er dus geen rekening mee houden. Als jij uitlegt dat je verlatingsangst hebt en misschien wat meer nood hebt aan geruststelling, zullen zij daar vast begrip voor opbrengen. Het is dan wel een soort van excuus, maar het is niet de bedoeling dat je dit ook zo gaat uitbuiten. We willen hier immers vanaf :-) Je zal merken dat praten oplucht!
3. Zelf-analyse
De derde fase is bij mij zelf-analyse. Ik weet nu waar het probleem zit, ik heb erover gepraat met Redlef en nu begint het aanpakken met zelf-analyse. Elke dag ben ik ermee bezig, ook al is het met kleine stapjes. Een paar keer per dag probeer ik een aantal keren diep in te ademen en weer uit te ademen en me bewust te zijn van mijn ademhaling en mijn gemoedstoestand. Dit kan gewoon terwijl je op je werk zit, of in de auto, in de zetel, op school, ... Als er dan een zorgelijke gedachte de kop opsteekt, probeer ik die rationeel te benaderen en diep in- en uit te ademen. Waarom heb ik die gedachte? Is ze wel gegrond? Moet ik me echt slecht voelen?
Hoe beter je jezelf begrijpt en snapt waar die angst vandaan komt, hoe beter je met de angst om kan gaan. Ik heb me pas het boek "Blijf bij mij" van Rika Ponnet aangeschaft en er gaat een wereld voor me open. Door er veel over te lezen, begrijp ik mezelf beter en als ik dan zo'n "aanval" heb, ben ik me ook bewust dat ik emotioneel reageer vanuit een vroegere herinnering, en op niks gebaseerd uit het heden. En dan kan ik die reactie ook onderdrukken.
4. Vooruit kijken
Je kan hier over geraken. Als je weet waar de pijn vandaan komt, kun je je beeld bijstellen van de werkelijkheid. De mensen die je nu dierbaar zijn, zullen je niet zomaar verlaten. Dat is iets wat je vroeger is overkomen maar wat nu in het heden niet meer zo is. Maar de pijn wil nog gevoeld, geleefd en ervaren worden - en dat is ok. Maar het mag je leven niet overheersen. Je hebt zoveel kwaliteiten die anderen ook wel zien, je hoeft echt niet zo onzeker te zijn. Probeer eens vooruit te kijken naar de toekomst: waar zie je jezelf binnen 5 jaar? Wat voor persoon wil je dan zijn? Wat wil je bereikt hebben? Wat voor relatie wil je hebben? Probeer dit eens neer te schrijven voor jezelf. Op de dagen dat het wat minder gaat, heb je iets om op terug te vallen. Je kan het. Je wil hier vanaf, en dat gaat lukken ook.
1. Gewaarwording & Acceptatie
Om te beginnen moet je beseffen dat wat je hebt, verlatingsangst is. Het is heel normaal dat je je geliefden mist als je ze even niet kan zien. Maar als je er meer last van hebt dan je normaal zou moeten hebben (denk: misselijk of zelfs overgeven als het afscheid nabij is, je echt emotioneel vastklampen aan de ander en wanhopig zijn als die zich lijkt terug te trekken), is er meer aan de hand. Je moet jezelf hier ook niet voor veroordelen: je kan er niks aan doen dat je dit hebt. Belangrijk is dat je het aanvaard en bereid bent eraan te werken.
2. Praten
Iemand met verlatingsangst heeft al snel irrationele gedachten en gevoelens. Je voelt je snel afgewezen of in de steek gelaten, terwijl dat misschien in het echt niet het geval is. Praat erover met de persoon in kwestie waar je het zo moeilijk mee hebt om afscheid te nemen. Hij of zij is zich niet bewust van jouw angsten en kan er dus geen rekening mee houden. Als jij uitlegt dat je verlatingsangst hebt en misschien wat meer nood hebt aan geruststelling, zullen zij daar vast begrip voor opbrengen. Het is dan wel een soort van excuus, maar het is niet de bedoeling dat je dit ook zo gaat uitbuiten. We willen hier immers vanaf :-) Je zal merken dat praten oplucht!
3. Zelf-analyse
De derde fase is bij mij zelf-analyse. Ik weet nu waar het probleem zit, ik heb erover gepraat met Redlef en nu begint het aanpakken met zelf-analyse. Elke dag ben ik ermee bezig, ook al is het met kleine stapjes. Een paar keer per dag probeer ik een aantal keren diep in te ademen en weer uit te ademen en me bewust te zijn van mijn ademhaling en mijn gemoedstoestand. Dit kan gewoon terwijl je op je werk zit, of in de auto, in de zetel, op school, ... Als er dan een zorgelijke gedachte de kop opsteekt, probeer ik die rationeel te benaderen en diep in- en uit te ademen. Waarom heb ik die gedachte? Is ze wel gegrond? Moet ik me echt slecht voelen?
Hoe beter je jezelf begrijpt en snapt waar die angst vandaan komt, hoe beter je met de angst om kan gaan. Ik heb me pas het boek "Blijf bij mij" van Rika Ponnet aangeschaft en er gaat een wereld voor me open. Door er veel over te lezen, begrijp ik mezelf beter en als ik dan zo'n "aanval" heb, ben ik me ook bewust dat ik emotioneel reageer vanuit een vroegere herinnering, en op niks gebaseerd uit het heden. En dan kan ik die reactie ook onderdrukken.
4. Vooruit kijken
Je kan hier over geraken. Als je weet waar de pijn vandaan komt, kun je je beeld bijstellen van de werkelijkheid. De mensen die je nu dierbaar zijn, zullen je niet zomaar verlaten. Dat is iets wat je vroeger is overkomen maar wat nu in het heden niet meer zo is. Maar de pijn wil nog gevoeld, geleefd en ervaren worden - en dat is ok. Maar het mag je leven niet overheersen. Je hebt zoveel kwaliteiten die anderen ook wel zien, je hoeft echt niet zo onzeker te zijn. Probeer eens vooruit te kijken naar de toekomst: waar zie je jezelf binnen 5 jaar? Wat voor persoon wil je dan zijn? Wat wil je bereikt hebben? Wat voor relatie wil je hebben? Probeer dit eens neer te schrijven voor jezelf. Op de dagen dat het wat minder gaat, heb je iets om op terug te vallen. Je kan het. Je wil hier vanaf, en dat gaat lukken ook.
Thursday, March 12, 2015
Tips bij verlatingsangst
Nogmaals: ik ben geen dokter of psycholoog dus de tips die ik je kan geven zijn vooral gebaseerd op eigen ervaring.
1. Focus op je ademhaling
Als ik weer een 'aanval' heb of me erg onrustig voel, probeer ik eerst en vooral me op mijn ademhaling te concentreren. Een paar keer diep in- en uitademen helpt al enorm om de nervositeit wat te minderen.
2. Mindfulness
Vervolgens kan je mindfulness toepassen: mindfulness is een toestand waarin je met vriendelijke aandacht aanwezig bent in de gevoelde ervaring van het huidige moment. Je merkt duidelijk gedachten, fysieke ervaringen, emoties en gebeurtenissen op zonder te reageren volgens vaste gewoontes of op een automatische manier.
Dit betekent dat je keuzes kan maken over hoe je met de dingen omgaat en een rijk en vervullend leven kan leiden, ook al ervaar je moeilijke omstandigheden.
Bijvoorbeeld: je hebt een angstige gedachte. In mijn geval bijvoorbeeld: het is nu 13u33 en ik heb de hele dag nog niks van Redlef gehoord. Mijn eerste reflex zouden meteen paniekgedachten zijn. Is er iets aan de hand? Waarom heeft hij nog niks gestuurd? Denkt hij dan niet aan mij? Heb ik iets misdaan?
3. Rationeel nadenken
Rustig, Claudia. Even diep in- en uitademen. Mijn gevoelens, gedachten en emoties zijn er, maar dat wil niet zeggen dat ik erop moet reageren zoals ik zou doen. Misschien is er een logische verklaring dat hij nog niks heeft laten weten vandaag. Waarschijnlijk slaapt hij nog, of is zijn belkrediet op, of is hij zijn gsm vergeten. En het is niet omdat je hem nog niet gehoord hebt, dat hij je zomaar vergeten is. Wanneer heb je hem laatst gehoord? En hoe was de toon toen? Zijn laatste sms was vannacht, om 1u45. "Slaapzacht liefje xxxxxxxx hvj!". Waarom zou er sinds toen iets veranderd zijn aan zijn gevoelens voor jou?
Misschien herken je jezelf hierin: als je lange tijd niks van de ander hoort, ervaar je meteen een gevoel van "afwijzing". Het voelt alsof je niet interessant genoeg bent, niet waardevol en dat hij je gewoon vergeten is. Maar diep vanbinnen, en rationeel, weet je dat dat niet zo is.
4. Leuke herinneringen ophalen/smsen herlezen
Nog iets dat mij helpt bij een paniekaanval: de lieve smsjes die ik in het verleden al van hem ontvangen heb herlezen. Dan kalmeer ik gelijk weer een beetje en kan ik het beter relativeren. Dan besef ik weer: hij ziet je graag, er is echt niks aan de hand. Of ik haal herinneringen op van de voorbije weekends, en de leuke momenten die we hadden. De keren dat hij diep in mijn ogen keek en "ik hou van je" zei.
Hopelijk heb je iets aan mijn tips - als je er nog aan toe te voegen hebt, lees ik ze graag!
1. Focus op je ademhaling
Als ik weer een 'aanval' heb of me erg onrustig voel, probeer ik eerst en vooral me op mijn ademhaling te concentreren. Een paar keer diep in- en uitademen helpt al enorm om de nervositeit wat te minderen.
2. Mindfulness
Vervolgens kan je mindfulness toepassen: mindfulness is een toestand waarin je met vriendelijke aandacht aanwezig bent in de gevoelde ervaring van het huidige moment. Je merkt duidelijk gedachten, fysieke ervaringen, emoties en gebeurtenissen op zonder te reageren volgens vaste gewoontes of op een automatische manier.
Dit betekent dat je keuzes kan maken over hoe je met de dingen omgaat en een rijk en vervullend leven kan leiden, ook al ervaar je moeilijke omstandigheden.
Wednesday, March 11, 2015
Verlatingsangst, en nu?
Welkom op mijn blog.
Je bent hier waarschijnlijk terecht gekomen omdat je verlatingsangst hebt, of denkt dat te hebben.
Maar wat is verlatingsangst nu eigenlijk? Buiten de obvious angst om verlaten of in de steek gelaten te worden. Ik ben geen dokter of psycholoog, maar ik kan wel vertellen hoe ik het ervaar. Misschien herken je jezelf hier (gedeeltelijk) in.
Bij mij komt het enkel tot uiting in de relatie met mijn lief - dus niet met mijn familie of vrienden. We zijn nu iets meer dan een halfjaar samen, en aanvankelijk dacht ik dat het gewoon de vlinders in mijn buik en de prille verliefdheid waren die maakten dat ik het zo moeilijk had om los te laten. Maar het werd erger en erger... We zien mekaar enkel in de weekends, omdat we 100 km uit mekaar wonen. Bijgevolg leef ik enorm van weekend naar weekend. Vrijdag na de werkdag ben ik al lichtjes nerveus omdat we 's avonds weer samen gaan zijn. En zondagnamiddag begin ik al misselijk te worden omdat we 's avonds weer afscheid moeten nemen... Hoe korter bij het afscheid, hoe meer last ik krijg. Ik moet werkelijk braakneigingen onderdrukken omdat mijn lichaam zo emotioneel reageert op het afscheid dat ik het niet verwerkt krijg. Erg, ik weet het.
In het begin kon ik er nog wel mee lachen, dan zei ik dat zolang ik die kotsneigingen nog had, hij zeker mocht zijn dat ik hem nog graag zag. Maar na een halfjaar ben je dat toch wel beu...
Mijn onderbewuste ik is zo verschrikkelijk bang om hem op één of andere manier kwijt te spelen dat ik een soort van angstaanvallen krijg. Het "rare" is: rationeel gezien weet ik dat hij mij ook doodgraag ziet en mij niet zal verlaten. Maar het is sterker dan mezelf.
Onze relatie zit echt goed, het was liefde op het eerste gezicht langs 2 kanten en we zijn zeker van mekaar. Ik zie me oud worden en settelen met hem. Maar de verlatingsangst zit er diep in...
Sinds een maand of 2 merk ik dat het erger wordt met die verlatingsangst. Onze relatie wordt ook serieuzer, het 'allerprilste' is eraf en we moeten onze draai wat vinden in onze relatie. Ik ben een heel aanhankelijk type dat niet graag alleen is. Redlef is ook niet graag alleen, maar kan er toch beter tegen als ik. Als ik dan 's avonds alleen op mijn appartement zit heb ik heel hard de behoefte om hem te horen, met hem te praten. Maar hij heeft natuurlijk ook nog zijn vrienden, hobby's en bezigheden. En omdat ik geen "controle" heb over zijn leven, beginnen mijn gekke hersens door te slaan.
Je bent hier waarschijnlijk terecht gekomen omdat je verlatingsangst hebt, of denkt dat te hebben.
Maar wat is verlatingsangst nu eigenlijk? Buiten de obvious angst om verlaten of in de steek gelaten te worden. Ik ben geen dokter of psycholoog, maar ik kan wel vertellen hoe ik het ervaar. Misschien herken je jezelf hier (gedeeltelijk) in.
Bij mij komt het enkel tot uiting in de relatie met mijn lief - dus niet met mijn familie of vrienden. We zijn nu iets meer dan een halfjaar samen, en aanvankelijk dacht ik dat het gewoon de vlinders in mijn buik en de prille verliefdheid waren die maakten dat ik het zo moeilijk had om los te laten. Maar het werd erger en erger... We zien mekaar enkel in de weekends, omdat we 100 km uit mekaar wonen. Bijgevolg leef ik enorm van weekend naar weekend. Vrijdag na de werkdag ben ik al lichtjes nerveus omdat we 's avonds weer samen gaan zijn. En zondagnamiddag begin ik al misselijk te worden omdat we 's avonds weer afscheid moeten nemen... Hoe korter bij het afscheid, hoe meer last ik krijg. Ik moet werkelijk braakneigingen onderdrukken omdat mijn lichaam zo emotioneel reageert op het afscheid dat ik het niet verwerkt krijg. Erg, ik weet het.
In het begin kon ik er nog wel mee lachen, dan zei ik dat zolang ik die kotsneigingen nog had, hij zeker mocht zijn dat ik hem nog graag zag. Maar na een halfjaar ben je dat toch wel beu...
Mijn onderbewuste ik is zo verschrikkelijk bang om hem op één of andere manier kwijt te spelen dat ik een soort van angstaanvallen krijg. Het "rare" is: rationeel gezien weet ik dat hij mij ook doodgraag ziet en mij niet zal verlaten. Maar het is sterker dan mezelf.
Onze relatie zit echt goed, het was liefde op het eerste gezicht langs 2 kanten en we zijn zeker van mekaar. Ik zie me oud worden en settelen met hem. Maar de verlatingsangst zit er diep in...
Sinds een maand of 2 merk ik dat het erger wordt met die verlatingsangst. Onze relatie wordt ook serieuzer, het 'allerprilste' is eraf en we moeten onze draai wat vinden in onze relatie. Ik ben een heel aanhankelijk type dat niet graag alleen is. Redlef is ook niet graag alleen, maar kan er toch beter tegen als ik. Als ik dan 's avonds alleen op mijn appartement zit heb ik heel hard de behoefte om hem te horen, met hem te praten. Maar hij heeft natuurlijk ook nog zijn vrienden, hobby's en bezigheden. En omdat ik geen "controle" heb over zijn leven, beginnen mijn gekke hersens door te slaan.
Ik heb nog littekens van mijn vorige relatie en
mijn verleden die zijn invloed hebben op onze relatie. Ik ben heel onzeker, heb
bang om (weer) in de steek gelaten te worden. Ik doe alles voor hem zodat hij
het goed heeft, help hem waar ik kan zodat hij toch maar bij me blijft. Door
mijn onzekerheid neem ik dingen te persoonlijk op en voel ik me snel angstig of
in de steek gelaten.
Nochtans geeft hij me geen reden om me zo te voelen. Ik
zoek gewoon naar een reden om te denken dat er iets is, en mijn hersenspinsels
maken me gek. Hij stuurt een paar uur niks? Hij zal wel iets beter te doen
hebben. Hij komt op vrijdagavond pas om 22u naar mij? Hij komt vast met tegenzin omdat ik te aanhankelijk ben. Hij is online maar zegt niks tegen mij? Hij wil waarschijnlijk liever met anderen chatten. Hij is pas om 3u gaan slapen? Was hij met een ander aan het chatten? Ver-schrik-ke-lijk. Terwijl de realiteit is dat ik nog
altijd de eerste persoon ben die hij belt als hij iets meemaakt en dat hij me
nog (bijna) elke dag zegt dat hij van me houdt.
Ik vind mezelf vreselijk vermoeiend, en ik doe alle mogelijke moeite om die absurde gedachten te bannen, maar dat lukt heel moeizaam. Want eens je ze hebt, zijn ze er. En dan probeer ik diep in te ademen en mezelf toe te spreken dat ik spoken zie.
Het doet me denken aan de parabel van de hand met zand.
Als je op het strand een hand zand neemt, en je knijpt erin, loopt al het zand
weg. Als je je hand echter gewoon stabiel houdt, blijft al het zand erop
liggen. Het heeft geen zin om te knijpen in je relatie. Je moet het gewoon op
zijn beloop laten. Je kan er toch niks aan veranderen.
Subscribe to:
Posts (Atom)