Fases bij verlatingsangst

Ik heb gemerkt dat de verlatingsangst bij mij verschillende fases heeft doorlopen. Als je dit leest, heb je de eerste fase al bereikt - de eerste stap om er ook weer vanaf te geraken!

1. Gewaarwording & Acceptatie
Om te beginnen moet je beseffen dat wat je hebt, verlatingsangst is. Het is heel normaal dat je je geliefden mist als je ze even niet kan zien. Maar als je er meer last van hebt dan je normaal zou moeten hebben (denk: misselijk of zelfs overgeven als het afscheid nabij is, je echt emotioneel vastklampen aan de ander en wanhopig zijn als die zich lijkt terug te trekken), is er meer aan de hand. Je moet jezelf hier ook niet voor veroordelen: je kan er niks aan doen dat je dit hebt. Belangrijk is dat je het aanvaard en bereid bent eraan te werken.

2. Praten
Iemand met verlatingsangst heeft al snel irrationele gedachten en gevoelens. Je voelt je snel afgewezen of in de steek gelaten, terwijl dat misschien in het echt niet het geval is. Praat erover met de persoon in kwestie waar je het zo moeilijk mee hebt om afscheid te nemen. Hij of zij is zich niet bewust van jouw angsten en kan er dus geen rekening mee houden. Als jij uitlegt dat je verlatingsangst hebt en misschien wat meer nood hebt aan geruststelling, zullen zij daar vast begrip voor opbrengen. Het is dan wel een soort van excuus, maar het is niet de bedoeling dat je dit ook zo gaat uitbuiten. We willen hier immers vanaf :-) Je zal merken dat praten oplucht!

3. Zelf-analyse
De derde fase is bij mij zelf-analyse. Ik weet nu waar het probleem zit, ik heb erover gepraat met Redlef en nu begint het aanpakken met zelf-analyse. Elke dag ben ik ermee bezig, ook al is het met kleine stapjes. Een paar keer per dag probeer ik een aantal keren diep in te ademen en weer uit te ademen en me bewust te zijn van mijn ademhaling en mijn gemoedstoestand. Dit kan gewoon terwijl je op je werk zit, of in de auto, in de zetel, op school, ... Als er dan een zorgelijke gedachte de kop opsteekt, probeer ik die rationeel te benaderen en diep in- en uit te ademen. Waarom heb ik die gedachte? Is ze wel gegrond? Moet ik me echt slecht voelen?
Hoe beter je jezelf begrijpt en snapt waar die angst vandaan komt, hoe beter je met de angst om kan gaan. Ik heb me pas het boek "Blijf bij mij" van Rika Ponnet aangeschaft en er gaat een wereld voor me open. Door er veel over te lezen, begrijp ik mezelf beter en als ik dan zo'n "aanval" heb, ben ik me ook bewust dat ik emotioneel reageer vanuit een vroegere herinnering, en op niks gebaseerd uit het heden. En dan kan ik die reactie ook onderdrukken.

4. Vooruit kijken
Je kan hier over geraken. Als je weet waar de pijn vandaan komt, kun je je beeld bijstellen van de werkelijkheid. De mensen die je nu dierbaar zijn, zullen je niet zomaar verlaten. Dat is iets wat je vroeger is overkomen maar wat nu in het heden niet meer zo is. Maar de pijn wil nog gevoeld, geleefd en ervaren worden - en dat is ok. Maar het mag je leven niet overheersen. Je hebt zoveel kwaliteiten die anderen ook wel zien, je hoeft echt niet zo onzeker te zijn. Probeer eens vooruit te kijken naar de toekomst: waar zie je jezelf binnen 5 jaar? Wat voor persoon wil je dan zijn? Wat wil je bereikt hebben? Wat voor relatie wil je hebben? Probeer dit eens neer te schrijven voor jezelf. Op de dagen dat het wat minder gaat, heb je iets om op terug te vallen. Je kan het. Je wil hier vanaf, en dat gaat lukken ook.