Verlatingsangst, en nu?

Welkom op mijn blog.
Je bent hier waarschijnlijk terecht gekomen omdat je verlatingsangst hebt, of denkt dat te hebben.

Maar wat is verlatingsangst nu eigenlijk? Buiten de obvious angst om verlaten of in de steek gelaten te worden. Ik ben geen dokter of psycholoog, maar ik kan wel vertellen hoe ik het ervaar. Misschien herken je jezelf hier (gedeeltelijk) in.

Bij mij komt het enkel tot uiting in de relatie met mijn lief - dus niet met mijn familie of vrienden. We zijn nu iets meer dan een halfjaar samen, en aanvankelijk dacht ik dat het gewoon de vlinders in mijn buik en de prille verliefdheid waren die maakten dat ik het zo moeilijk had om los te laten. Maar het werd erger en erger... We zien mekaar enkel in de weekends, omdat we 100 km uit mekaar wonen. Bijgevolg leef ik enorm van weekend naar weekend. Vrijdag na de werkdag ben ik al lichtjes nerveus omdat we 's avonds weer samen gaan zijn. En zondagnamiddag begin ik al misselijk te worden omdat we 's avonds weer afscheid moeten nemen... Hoe korter bij het afscheid, hoe meer last ik krijg. Ik moet werkelijk braakneigingen onderdrukken omdat mijn lichaam zo emotioneel reageert op het afscheid dat ik het niet verwerkt krijg. Erg, ik weet het.

In het begin kon ik er nog wel mee lachen, dan zei ik dat zolang ik die kotsneigingen nog had, hij zeker mocht zijn dat ik hem nog graag zag. Maar na een halfjaar ben je dat toch wel beu...

Mijn onderbewuste ik is zo verschrikkelijk bang om hem op één of andere manier kwijt te spelen dat ik een soort van angstaanvallen krijg. Het "rare" is: rationeel gezien weet ik dat hij mij ook doodgraag ziet en mij niet zal verlaten. Maar het is sterker dan mezelf.
Onze relatie zit echt goed, het was liefde op het eerste gezicht langs 2 kanten en we zijn  zeker van mekaar. Ik zie me oud worden en settelen met hem. Maar de verlatingsangst zit er diep in...

Sinds een maand of 2 merk ik dat het erger wordt met die verlatingsangst. Onze relatie wordt ook serieuzer, het 'allerprilste' is eraf en we moeten onze draai wat vinden in onze relatie. Ik ben een heel aanhankelijk type dat niet graag alleen is. Redlef is ook niet graag alleen, maar kan er toch beter tegen als ik. Als ik dan 's avonds alleen op mijn appartement zit heb ik heel hard de behoefte om hem te horen, met hem te praten. Maar hij heeft natuurlijk ook nog zijn vrienden, hobby's en bezigheden. En omdat ik geen "controle" heb over zijn leven, beginnen mijn gekke hersens door te slaan.

Ik heb nog littekens van mijn vorige relatie en mijn verleden die zijn invloed hebben op onze relatie. Ik ben heel onzeker, heb bang om (weer) in de steek gelaten te worden. Ik doe alles voor hem zodat hij het goed heeft, help hem waar ik kan zodat hij toch maar bij me blijft. Door mijn onzekerheid neem ik dingen te persoonlijk op en voel ik me snel angstig of in de steek gelaten.

 

Nochtans geeft hij me geen reden om me zo te voelen. Ik zoek gewoon naar een reden om te denken dat er iets is, en mijn hersenspinsels maken me gek. Hij stuurt een paar uur niks? Hij zal wel iets beter te doen hebben. Hij komt op vrijdagavond pas om 22u naar mij? Hij komt vast met tegenzin omdat ik te aanhankelijk ben. Hij is online maar zegt niks tegen mij? Hij wil waarschijnlijk liever met anderen chatten. Hij is pas om 3u gaan slapen? Was hij met een ander aan het chatten? Ver-schrik-ke-lijk. Terwijl de realiteit is dat ik nog altijd de eerste persoon ben die hij belt als hij iets meemaakt en dat hij me nog (bijna) elke dag zegt dat hij van me houdt.

Ik vind mezelf vreselijk vermoeiend, en ik doe alle mogelijke moeite om die absurde gedachten te bannen, maar dat lukt heel moeizaam. Want eens je ze hebt, zijn ze er. En dan probeer ik diep in te ademen en mezelf toe te spreken dat ik spoken zie. 

 

 

Het doet me denken aan de parabel van de hand met zand. Als je op het strand een hand zand neemt, en je knijpt erin, loopt al het zand weg. Als je je hand echter gewoon stabiel houdt, blijft al het zand erop liggen. Het heeft geen zin om te knijpen in je relatie. Je moet het gewoon op zijn beloop laten. Je kan er toch niks aan veranderen.